Het was een vrij onopvallend berichtje in het ND van vanmorgen, weggemoffeld op pagina 14, naast een full colour oproep voor steun aan Japan: “Leukemiepatiënten hebben 20 jaar lang een 10x hogere dosis chemo gekregen dan noodzakelijke was”.

Het gaat hier niet om een onschuldige therapie maar op een zwaar toxische behandeling. En dan kan het kennelijk bestaan in Nederland dat er gedurende 20 jaar gebruik van deze behandeling wordt gemaakt zonder dat er dosis-respons onderzoek beschikbaar was. Hoe is het in de wereld mogelijk? In een land waar de VWA (Voedsel en Waren Autoriteit) een leger ambtenaren in dienst heeft die moeten controleren of er vooral niet teveel vitamines worden voorgeschreven (let wel: teveel ten opzichte van de wetenschappelijk níet-onderbouwde aanbevolen dagelijkse hoeveelheden) of die het natuurlijke zoetmiddel Stevia tot voor dit jaar in beslag konden nemen omdat ‘niet bewezen was dat het veilig is” (Let op: In Japan is het al 20 jaar op de markt met een hele reeks aan veiligheidsstudies), in dát land bestaat het dat kankerpatiënten al 20 jaar lang gebombardeerd worden met een 10x te hoge dosering. Er is één partij die zich al tien jaar lang rot lacht over deze nalatigheid, gesteund door een selecte groep uiterst tevreden aandeelhouders. U mag zelf raden welke partij dat is.

Weer krijg ik het veelzeggende beeld voor ogen van een maffiabaas die een kleine jongen betrapt op het stelen van een appel en hem vervolgens besluit aan te geven bij de politie.

Het gebeuren bewijst maar weer eens hoezeer Nassim Nicholas Taleb, de schrijver van “De Zwarte Zwaan”, gelijk heeft als hij schrijft: “We kunnen dichter bij de waarheid komen met negatieve voorbeelden, niet door naar bevestiging te zoeken. Het is misleidend om een algemene regel te baseren op waargenomen feiten (pag. 70).”