Just another WordPress.com weblog


1 reactie

“Een generatie in gevaar”

We staan aan de vooravond van een ecologische ramp van ongekende omvang. De Nederlandse toxicoloog Dr. Henk Tennekes schreef hierover een boek. Het gaat over de dramatische gevolgen van het gebruik van een groep systemische pesticiden, de neo-nicoteïnen. Systemische Pesticiden zijn gewasbeschermingsmiddelen die op land- en tuinbouw gewassen worden toegepast maar anders dan de vorige generatie pesticiden die op de gewassen werden gespoten maken deze pesticiden deel uit van het gewas. Ze worden a.h.w. ‘ingebouwd’ en kunnen daardoor ook niet worden afgewassen. Hierover in een volgende blog meer.

De gevolgen van het gebruik van pesticiden voor de ontwikkeling van kinderen zijn ingrijpend. Er zijn overtuigende aanwijzingen dat leer- en gedragsproblemen bij kinderen, maar ook kanker en astma mede veroorzaakt worden door het feit dat onze kinderen al op zeer jonge leeftijd of zelfs pre-nataal in aanraking komen met deze pesticiden.
Deze stoffen hebben een ziekmakende invloed en dat al in hele lage doseringen. Daarbij zijn vooral de volgende zaken die in de diverse studies naar voren komen, het noemen waard:

1. De hersenen en het zenuwstelsel van jongens zijn opmerkelijk meer aangedaan dan van meisjes.

2. Het moment van blootstelling is erg belangrijk. Wanneer een kind op een specifiek moment in de ontwikkeling zelfs aan heel kleine hoeveelheden van schadelijke pesticiden wordt blootgesteld, kan de impact ernstig of zelfs onomkeerbaar zijn.

3. Studies tonen aan dat er een link is tussen blootstelling aan deze schadelijke pesticiden in de zwangerschap en een toegenomen risico voor het kind om leukemie en hersentumoren te ontwikkelen. Kinderen die in landbouwgebieden wonen zijn gevoeliger voor het ontwikkelen van kanker op de kinderleeftijd.

Het is vijf voor twaalf en dus hoogtijd dat politici en beleidsmakers hun verantwoordelijkheid nemen. Er wordt veel gesproken over de economische crises en de zorg die er is om ‘de rekening’ vooral niet door te schuiven naar volgende generaties. Maar deze rekening valt in het niet bij de gevolgen van voorgaande waarmee we de volgende generaties opzadelen.


2 reacties

Leukemiepatiënten 20 jaar lang de dupe van 10x te hoge dosering chemo!

Het was een vrij onopvallend berichtje in het ND van vanmorgen, weggemoffeld op pagina 14, naast een full colour oproep voor steun aan Japan: “Leukemiepatiënten hebben 20 jaar lang een 10x hogere dosis chemo gekregen dan noodzakelijke was”.

Het gaat hier niet om een onschuldige therapie maar op een zwaar toxische behandeling. En dan kan het kennelijk bestaan in Nederland dat er gedurende 20 jaar gebruik van deze behandeling wordt gemaakt zonder dat er dosis-respons onderzoek beschikbaar was. Hoe is het in de wereld mogelijk? In een land waar de VWA (Voedsel en Waren Autoriteit) een leger ambtenaren in dienst heeft die moeten controleren of er vooral niet teveel vitamines worden voorgeschreven (let wel: teveel ten opzichte van de wetenschappelijk níet-onderbouwde aanbevolen dagelijkse hoeveelheden) of die het natuurlijke zoetmiddel Stevia tot voor dit jaar in beslag konden nemen omdat ‘niet bewezen was dat het veilig is” (Let op: In Japan is het al 20 jaar op de markt met een hele reeks aan veiligheidsstudies), in dát land bestaat het dat kankerpatiënten al 20 jaar lang gebombardeerd worden met een 10x te hoge dosering. Er is één partij die zich al tien jaar lang rot lacht over deze nalatigheid, gesteund door een selecte groep uiterst tevreden aandeelhouders. U mag zelf raden welke partij dat is.

Weer krijg ik het veelzeggende beeld voor ogen van een maffiabaas die een kleine jongen betrapt op het stelen van een appel en hem vervolgens besluit aan te geven bij de politie.

Het gebeuren bewijst maar weer eens hoezeer Nassim Nicholas Taleb, de schrijver van “De Zwarte Zwaan”, gelijk heeft als hij schrijft: “We kunnen dichter bij de waarheid komen met negatieve voorbeelden, niet door naar bevestiging te zoeken. Het is misleidend om een algemene regel te baseren op waargenomen feiten (pag. 70).”