Er is een buitengewoon belangrijk gegeven dat in de hele discussie over vaccinaties voortdurend buiten beeld blijft. Een wetenschappelijke ontwikkeling die in de hele discussie niet vergeten mág worden.

Hiervoor ga ik eerst terug naar een dun maar zeer belangwekkend boekje dat ik jaren geleden heb aangeschaft naar aanleiding van mijn speurtocht naar de gevolgen van het gebruik van synthetisch oxytocine als weeënopwekker. Het betreft het boekje “Childbirth in the age of plastics” van de in Londen woonachtige Franse arts Michel Odent, specialist op het gebied van verloskunde en een arts die z’n sporen ruimschoots verdiend heeft in het vakgebied. Er is veel informatie (https://www.facebook.com/michelodent/) over hem en zijn werk te vinden.

Hij is degene geweest die me op het spoor heeft gezet van het baanbrekende werk van prof. G. Csaba en zijn onderzoeksgroep inzake de levenslange gevolgen voor de baby wanneer de geboorte wordt opgewekt met synthetisch oxytocine: “oxytocin-induced desensitization of oxytocin receptors” (door oxytocine veroorzaakte resistentie van oxytocine receptoren).

Michel Odent behandelt in dit boekje allerlei ontwikkelingen in zijn vakgebied in relatie tot een belangrijk onderzoeksgebied, de ‘epigenetica‘. Ontwikkelingen die verstrekkende invloeden kunnen hebben op de gezondheid van een individu en in bepaalde gevallen zelfs doorgegeven kunnen worden in de generaties terwijl het niet gaat om erfelijke informatie die vast ligt in het DNA (transgenerational imprinting). Zo beschrijft hij de in zijn ogen dramatische gevolgen van de overstap in de geneeskunde van het gebruik van glas naar plastic, vandaar ook de titel van het boekje. Ter illustratie, het plastic waaruit infuuszakken bestaan, bevat een enorm hoog gehalte aan zogenaamde ‘weekmakers’. Plastic weekmakers zijn een beruchte groep chemicaliën die een oestrogeenachtige structuur hebben (daarom ook wel onder de noemer xeno-oestrogenen geschaard) en die een blijvende verstoring van de receptorgevoeligheid voor het lichaamseigen oestrogeen kunnen veroorzaken. Dit proces noemen we ‘imprinting’.

In dit kader schrijft Odent (pag. 17): “We are learning that the time of exposure to an environmental factor responsible for this proces of ‘epigenetic modulation’ may be more important than the nature of the environmental factor.” En even verderop: “Today the most important questions are in terms of timing. We need tools to identify the critical periods for epigenetic modulation.”

Gebaseeerd  op zijn talloze eigen observaties en het al eerder genoemde baanbrekende werk van Csaba c.s. komt Michel Odent tot de formulering in 1986 van zijn ‘Primal Health’ concept (pag. 16): “This is how in 1986, in Primal Health, I presented theoretical reasons to suggest that our health and personality traits are to a great extend shaped during the ‘primal period’, which is the period of formation of human beings during which our basic adapting systems, those involved in what we commonly call health, are reaching their maturity. I included in the primal period fetal life, the period surrounding birth, and the year following birth.” Ik wil graag even uw extra aandacht vragen voor de aanduiding “health and personality traits” in het bovenstaande citaat. Het gaat hier over ‘gezondheids- en persoonlijkheidskenmerken’. De rol van imprinting bij psychische klachten en persoonlijkheidsstoornissen is een onderwerp op zich, maar mag in dit verband niet vergeten worden. Daarover mogelijk later meer.

Prof. Csaba noemt het bestaan van zogenaamde kritische perioden in verband met het proces van ‘imprinting’. Hij benadrukt de enorme invloed van de perinatale periode op de gezondheid gedurende de rest van het leven. In zijn wetenschappelijke publicaties, en die van vele anderen, komt dit gegeven veelvuldig naar voren. Maar het proces van ‘imprinting’ blijkt bepaalt niet beperkt tot deze periode. Inzake ‘hormonal imprinting schijft Csaba: “Faulty hormonal imprinting could also be provoked later in life in continuously dividing cells and in the brain.” Onder ‘Faulty hormonal imprinting’ verstaat hij het verstorende effect (faulty = defect) op hormoonreceptoren door contact met hormoonachtige stoffen (zoals de genoemde plastic weekmakers, maar ook bepaalde pesticiden etc.) synthetische medicijnen (DES, De Pil, sythetische corticosteroïden e.d.) of milieuvervuilende stoffen die de eigenschap hebben dat ze ook aan bepaalde receptoren in het lichaam aanhechten. Steeds weer wordt door Csaba benadrukt dat de gevolgen ‘lifelong’ zijn. Zonder gerichte interventie zijn de gevolgen levenslang.

Het is wellicht een wat ingewikkeld verhaal geworden tot dusver voor wie niet vertrouwd is met de materie. Samenvattend daarom: op wetenschappelijke gronden kan gesteld worden dat de perinatale periode (de periode tussen conceptie en geboorte en het eerste levensjaar) zéér bepalend zijn voor de gezondheid gedurende de rest van het leven. Sterker nog, in bepaalde gevallen kunnen de gevolgen overgedragen worden aan het nageslacht (in dit verband verwijst Csaba o.a. naar het DES drama: ‘DES-dochters’).

En uitgerekend in déze periode worden onze kinderen gevaccineerd. Even los van een discussie over het fenomeen van actieve immunisatie en de wijze waarop dit gebeurt of zou kunnen gebeuren, dient er veel meer aandacht te komen voor de periode waarín dit plaats vindt. In de periode namelijk waarvan we inmiddels weten dat het de meest kwetsbare periode is voor het bepalen van de gezondheid voor het hele verdere leven van het kind.

De in Australië woonachtige Jan Roberts vraagt al jarenlang aandacht voor het enorme belang van bewustwording op het vlak van zwangerschap, geboorte en zuigelingenzorg in relatie tot gezondheid vanuit de terechte overtuiging dat daar de basis ligt voor een gezondere generatie.

“BABIES CAN SURVIVE ONLY IF HUMAN BEINGS TAKE CARE OF THEM”

Michel Odent