Just another WordPress.com weblog

Tagarchief: ADHD


door Een reactie plaatsen

Gebruik insecticide bedreigt de gezondheid van onze (klein)kinderen

Chloorpyrifos

Wellicht heeft u een berichtje in de krant gezien over het advies van de EFSA (Het Europees Agentschap voor de Voedselveiligheid) aan de EU om de vergunning voor het gebruik van het insecticide chloorpyrifos niet te verlengen. Genoemde stof is nu ca. 60 jaar op de markt en valt onder de veel grotere categorie van de Organothiofosfaten. Het middel doodt alle insectensoorten en wordt daarom veelvuldig ingezet o.a. in de groenten- en fruitteelt. Een onderzoek uit 2016 toonde aan dat de stof in 5,5 % van de in Europa gekweekte groenten en fruit voorkwam. In een Deens onderzoek werd het insecticide in de urine en het bloed van 9 op de 10 kinderen aangetroffen; in Wallonië (België) werd het in 100%  van de urinemonsters van een groep van 258 kinderen gevonden (leeftijd 9-12 jaar). In een recente studie in Californië legden de onderzoekers een verband tussen blootstelling aan deze pesticide gedurende zwangerschap en de vroege kinderfase en autisme en hersenschade. Wetschapp[ers zijn stellig van mening dat er géén veiligde dosis is van deze stof.

Kwetsbare levensfase

Uit het voorgaande blijkt wel dat het om een omvangrijk probleem gaat. Toch is het probleem nog veel ernstiger dan doorgaans wordt aangegeven. Dat heeft te maken met het volgende:

  • De perinatale periode (periode tussen conceptie, geboorte en grofweg het eerste levensjaar) is een bijzonder kwetsbare periode voor de effecten van chemische verbindingen op het zenuwstelsel van mensen. Er is zelfs een wetenschappelijke hypothese die op grond hiervan meent te kunnen stellen dat de gezondheid van een mens primair in deze periode bepaald wordt. De effecten zijn dan dus letterlijk levenslang.
  • Al heel snel treden er in deze levensfase onherstelbare veranderingen op in de fysiologie van de hersenen van de ongeboren of nog jonge kinderen. Met onherstelbaar bedoel ik ook letterlijk dat die veranderingen in veel gevallen levenslang zijn. Het is zelfs nog erger, deze veranderingen, die ook wel epigenetische veranderingen genoemd worden, zijn in veel gevallen zelfs door te geven aan het nageslacht.
  • Alle organofosfaten ontlenen hun werking aan een interactie met de acetylcholine stofwisseling. Acetylcholine is een uiterst belangrijke signaalstofje, neurotransmitter genoemd, in het zenuwstelsel van o.a. de mens.  Betrokken o.a. bij de cognitieve fuincties, maar ook bij de prikkeloverdracht van zenuwen naar spieren e.d. Niet voor niets zijn er relaties aangetoond met ADHD en autisme.
  • Bij de schadelijkheid van pesticiden en andere milieutoxines wordt nog steeds te gemakkelijk vastgehouden aan de kwantatieve aspecten van de stof. Met andere woorden, welke dosering levert acute verschijnselen op, hoe groot is de kans dat je die dosering binnen krijgt en dus, wat is een zogenaamd ‘veilige dosis’. Zo kan het zijn dat de WHO speekt van een matig gevaarlijke pesticide voor de mens terwijl andere spreken van de ‘meest gevaarlijke pesticide waarvan je ooit gehoord hebt’ (Staffan Dahllof in EU-observer).

Better Babies

De Australische Jan Roberts vecht al jaren voor een gezondere generatie kinderen door zeer terecht aandacht te vragen voor factoren die de gezondheid beïnvloeden vóór conceptie, tijdens de zwangerschap en de kinderfase. Gezien het feit dat toxische milieubelasting de no.1 biologische stressfactor genoemd wordt door toonaangevende wetenschappers én het gegeven dat de perinatale periode een levensfase is met een sterk verhoogde gevoeligheid voor de schadelijke effecten van zelfs minimale doseringen van dit soort stoffen, verdient bewustzijn op dit punt de allergrootste prioriteit. Het eten van biologische landbouw producten is geen elitaire liefhebberij voor welgestelden maar bittere noodzaak en zéker voor allen die een kinderwens hebben of reeds zwanger zijn.

De verstoring resetten

Los van bovenstaande, want ook hier geldt dat voorkomen beter is als genezen, is er een beproefde methode waarbij we de gevolgen van dit soort verstorende invloeden in veel gevallen kunnen resetten. Omwille van de Nederlandse wetgeving kunnen we hier niet uitwijden over deze methode maar mocht u nadere informatie willen dan kunt u een e-mail sturen naar wim@ccgforum.com

Het eten van biologische landbouw producten is geen elitaire liefhebberij voor welgestelden maar bittere noodzaak en zéker voor allen die een kinderwens hebben of reeds zwanger zijn.


door Een reactie plaatsen

Exorfinen

Sommige lezers zullen op de klank af dit woord verbinden aan de term endorfinen. En dat is terecht. Eerst iets over deze endorfinen. Ons dorp kent heel wat hardlopers en zij zullen zeker gehoord hebben van de “runners high”. Hardlopers kunnen na enig tijd een erg prettig gevoel krijgen dat wordt veroorzaakt door een sterke toename in de productie van deze endorfinen. Deze opium-achtige stofjes hebben heel veel functies en o.a. spelen ze samen met dopamine, een rol bij het jezelf gelukkig en energiek voelen. Het gevoel kan zelfs zo prettig zijn dat er een vorm van verslaving optreedt, maar daarover meer in een latere column.

Endorfinen spelen een sleutelrol in wat we het ‘zelfherstellend systeem’ noemen. Een systeem dat de gevolgen van stress, trauma’s, ziekten en andere vormen van overbelasting geneest. Endorfinen hebben te maken met geluk, energie, aandacht en concentratie, motivatie, stressbeheersing, vruchtbaarheid en immuniteit. Verder zijn het natuurlijke pijnstillers. Een verstoring van het endorfinen systeem kan aanleiding zijn tot een groot aantal lichamelijke en geestelijke stoornissen.

Nu dan terug naar de exorfinen. Het verschil in beide woorden is endo- en exo-. Deze uit het Grieks afkomstige voorvoegsels betekenen respectievelijk ‘inwendig’ en ‘uitwendig’. Endorfinen worden dus in het lichaam zelf geproduceerd en exorfinen komen van buiten.

Exorfinen zijn ook morfine-achtige stofjes die afkomstig zijn uit bepaalde voedingsmiddelen of worden in de darm door bepaalde bacteriën geproduceerd. De voedingsstoffen die bij vertering in de darm exorfinen produceren zijn gluten, zuivel (koemelk), soja en spinazie.

Vanwege de gelijkenis die deze stofjes hebben met de endorfinen heeft men ze exorfinen genoemd.

Normaal gesproken worden de exorfinen in de darm, in het bloed en desnoods in de hersenen afgebroken door een enzym dat DPP-IV genoemd wordt. Echter, de hedendaagse bewerking van voedsel heeft er toe geleid dat de exorfinen productie enorm is toegenomen. Verder zijn er veel mensen die om allerlei redenen, een slecht werkend DPP-IV enzym hebben. In die gevallen is er een sterke toename van bepaalde exorfinen in het bloed en dus in de hersenen. Wat de factor is die zorgt voor een selectieve toename van de 14 nu bekende exorfinen weten we niet. Sommige mensen blijken bij onderzoek in de urine slechts 1 exorfine te hoog te hebben en anderen scoren op 7.

Hoe dan ook, in die gevallen kunnen de stofjes een verstoring geven van tal van processen. Dit kan aanleiding zijn tot een grote variëteit aan klachten zoals vermoeidheid, een sterke behoefte aan het eten van koolhydraten en suikers, Diabetes type 1 en 2, eetstoornissen en/of overgewicht, schildklier aandoeningen. Verminderde werking van dopamine, met als gevolg lusteloosheid, snel verveeld, uitstelgedrag, motivatie- en aandachtsproblemen, AD(H)D, verminderde plezierbeleving, verslavingen en Parkinson. Depressies maar ook hechtingsproblemen, sneller verveeld in een relatie, borderline kenmerken. Snel geïrriteerd, verhoogde stress- en prikkelgevoeligheid. Angstklachten en hyperventilatie. Maar ook astma, allergieën en (auto)immuunziekten. Verminderde weerstand en Alzheimer of toegenomen pijngevoeligheid.

Een urinetest kan het bestaan van een exorfinen belasting aantonen. De strategie is vervolgens om de bron van de specifiek aangetoonde exorfinen te elimineren. Dus mensen zullen dan glutenvrij en/of koemelk-vrij moeten eten of in zeldzamer gevallen alle soja of spinazie uit de voeding moeten schrappen, samen met inname van extra DPP-IV. Een flinke inspanning? Ja, maar de beloning is groot.

Eerder gepubliceerd in “Blik op Zeewolde”, febr. 2017


door Een reactie plaatsen

Neurotransmitters en Gezondheid

De komende tijd zal ik met regelmaat berichten over bijzondere ontwikkelingen in de praktijk. Ontwikkelingen die alles te maken hebben met neurotransmitters, signaalstofjes in het lichaam die zorgen voor overdracht van zenuwimpulsen. Deze ontwikkelingen hebben verstrekkende gevolgen voor de natuurlijke behandeling van alle mogelijk aandoeningen, waaronder ook tal van psychische en psychiatrische stoornissen.

Belangrijk is dat de werking van alle signaalstofjes in het lichaam altijd gebaseerd zijn op de hechting aan stofspecifieke receptoren. Serotonine, een neurotransmitter die voor velen wel bekend is vanwege de relatie met depressieve klachten, werkt alleen als het kan aanhechten aan serotonine-receptoren. Voorwaarde is dan dat deze receptoren een juiste gevoeligheid voor serotonine hebben. Een verminderd serotonine effect kan derhalve te maken hebben met ofwel en verminderde aanmaak van de stof zelf óf een verminderde gevoeligheid van de receptoren of een combinatie van beiden.

Een voor veel mensen algemeen bekend voorbeeld van een verminderde receptor gevoeligheid is Diabetes mellitus type II, ook wel ouderdomssuiker genoemd. Deze mensen produceren als regel voldoende insuline, vaak zelfs te veel, maar de insuline receptoren zijn verminderd gevoelig voor de lichaamseigen insuline waardoor het effect, i.c. de opname van glucose in cellen, verstoord is en er een te hoge concentratie aan bloedglucose ontstaat (=Diabetes).

Al eerder op deze blog schreef ik over de verstrekkend gevolgen die het gebruik van weeënopwekkers bij de bevalling kunnen hebben voor de baby. Hiervoor wordt een synthetische variant van het humane hormoon oxytocine gebruikt.

Volgens het baanbrekende werk van de Hongaarse onderzoeksgroep o.l.v. de inmiddels emeritus hoogleraar prof. György Csaba kan dit leiden tot een levenslange verminderde gevoeligheid van de oxytocine receptoren bij de baby. Concreet betekent dit dat dit kind (en later de volwassene) levenslang minder effect heeft van de eigen oxytocine productie. Met alle dramatische gevolgen van dien.

Lees maar eens het boek van Kerstin Unvas Moberg “De Oxytocine Factor“, dan realiseer je je hoe ingrijpend de consequenties zijn van een verminderd oxytocine effect.

En dit geldt zeker niet alleen voor oxytocine. Hierover in de komende blogs meer. In eerste instantie zal ik in een aantal blogs de belangrijkste neurotransmitters en hun rol binnen het menselijk organisme, summier bespreken.

-wordt vervolgd-