Just another WordPress.com weblog

Categorie archief: CASUÏSTIEK


door Een reactie plaatsen

Neuspoliepen, oorzaak en aanpak (een casus)?

Neuspoliepen zijn goedaardige zwellingen van het neusslijmvlies. Goedaardig wil zeggen dat ze niet zoals kwaadaardige kankerprocessen een tendens tot uitzaaiingen vertonen. Voor de rest zijn ze allesbehalve ‘goed’ en ‘aardig’ want je kunt er een hoop ongemakken van beleven. Volgens de website www.kno.nl is de oorzaak nog onbekend.

Reuk- en smaakverlies zijn veel voorkomende symptomen, naast uiteraard de chronisch verstopte doorgang van de neusholte.

Het feit dat KNO-artsen van mening zijn dat er geen oorzaak bekend is wil niet zeggen dat dit ook voor andere benaderingen geldt. Zo is het in dit verband interessant eens aandacht te besteden aan het in de natuurgeneeskunde gangbare model van de Duitse arts Dr. Reckeweg.

Om het kort te houden, Reckeweg heeft zich begin 1900 uitvoerig verdiept in de processen die ten grondslag liggen aan het ontstaan van ziekten. Daarbij speelt de balans tussen toxische belasting enerzijds en de uitscheiding daarvan, een cruciale rol. Anders dan in de reguliere geneeskunde die zich baseert op de cellulaire pathologie van Virchow, die ziekten bestudeert en diagnosticeert op het niveau van de cel en veranderingen in de celstructuur, baseerde Reckeweg zich op de al veel langer bestaande zgn. humoraal pathologie. Kort samengevat beginnen ziekelijke ontregelingen volgens de humoraal pathologie lang voordat er structureel (en dus waarneembare) veranderingen optreden, door een verslechterde uitscheiding van afvalstoffen en de reactie van het lichaam daarop. Reckweg onderscheidde 6 stadia in het verloop van gezond naar ernstig ziek.

Schematisch is het Systeem van Reckeweg als volgt weer te geven:

homotoxicologyjpeg

Het gaat me nu niet om een uitvoerige behandeling van deze benadering maar om het gegeven dat volgens deze benadering poliepen een lichamelijke uiting zijn van stadium 3 of 4 (daarover zijn de meningen verdeeld). Depositie wil zeggen het vormen van depots van voor het lichaam belastende stoffen omdat uitscheiding niet effectief mogelijk is. Impregnatie betekent dat de betreffende weefsels verzadigd raken van deze stoffen en dat deze doordringen tot in de lichaamscellen. Denk daarbij aan toxische stoffen en bacterieel of viraal materiaal.

Een casus:

Een man heeft al jaren last van chronisch verstopte neus en afname van reuk en smaak. Onderzoek door de KNO-arts wijst uit dat er veel poliepen in de neusholten zitten en een operatieve verwijdering volgt. Aanvankelijk geeft dit een verlichting van de klachten alleen het verlies van reuk en smaak wordt er niet door beïnvloed. In de loop van de tijd neemt ook het gevoel van verstopping weer toe.  Al eerder is deze man chirurgisch onder het mes geweest vanwege  poliepen op de stembanden.

Op basis  van de inzichten van Reckeweg ben ik mijn behandeling in november eerst maar eens lokaal gestart met een heel bijzondere natuurlijke stof die ik hem via een vernevelaar dagelijks laat gebruiken. Het is een stof met zeldzame ontgiftende eigenschappen maar daarnaast werkt het ook anti-bacterieel en anti-viraal (ook in de lichaamscellen). Minder dan aangegeven gebruikte hij, vanwege een druk programma, het vernevelen slechts 2-4x daags en ook niet alle dagen. Na 3-4 weken merkt hij een duidelijk positief resultaat. Inmiddels is de neusholte aanzienlijk minder verstopt en is de reuk en smaak voor het eerst sinds vele jaren voor 60-70% terug. Hij is nog maar kort met de behandeling bezig en het is niet ondenkbaar dat voortzetting daarvan een geheel herstel van reuk en smaak mogelijk maakt.

Het is om wettelijke redenen niet mogelijk om hier de details te verschaffen over de behandeling, maar voor nadere informatie kun je me e-mailen: wim@ccgforum.com

 


door Een reactie plaatsen

Een ander voorbeeld van het belang van “Oxytocine-behandeling”

52621-hug

Verslag van een cliënte zelf:

Bij mijn geboorte ben ik niet in de armen van mijn moeder gelegd omdat zij te uitgeput was, maar ben ik gewassen en in de wieg gelegd. Als kind heb ik veel last van middenoorontsteking gehad, wat op driejarige leeftijd uitmuntte in een zodanige ontsteking dat ik acuut geopereerd moest worden.

Mijn moeder knuffelde ons zelden. Ook in mijn huwelijk was lichamelijke aanraking geen vanzelfsprekendheid.

Ik zei wel eens: ik heb huidhonger. Daarmee bedoelde ik dat mijn lichaam vroeg om aangeraakt te worden.

Toen mijn dochter geboren moest worden kreeg ik een infuus, wat niet leek aan te slaan. Ook bij de hoogste dosering kwam er geen wee. In eerste instantie vermoedde de arts een defect aan de infuuspomp. Maar na drie pompen bleek het echt aan mij te liggen. Toen ik een aantal uren aan de pomp gelegen had, stormden de weeen los.

Na mijn scheiding werd ik regelmatig in paniek wakker. Dat paniekgevoel vervaarde ik op celniveau.

Eerst gaf Wim mij oxytocine die ik zoveel ik nodig had mocht innemen.
Daarna heb ik vier verschillende sterktes vier opeenvolgende dagen ingenomen en op de vijfde dag begon ik bij de eerste sterkte.

Nu (51 jaar oud en een half jaar later) voel ik mij een stuk beter, sta met twee benen in het leven en ben veelal gelukkig en heb geen paniekaanvallen meer.


door Een reactie plaatsen

Pien heeft al grote sprongen gemaakt (casus)

Al op de peuterspeelzaal kregen we te horen dat er iets was met onze 7-jarige Pien. Ze deed niet als andere kinderen, ze zei ook nooit wat en het leek alsof alles langs haar heen ging. 

Moeder Carolien: ‘Thuis merkten wij eigenlijk niet echt problemen. Ze is een lief, gevoelig, perfectionistisch meisje, maar wel erg gevoelig en af en toe zo was er niks met haar te beginnen. Ik merkte wel dat ze niet meedeed als er een groepje kinderen was. Toen Pien op de basisschool kwam, kregen we dezelfde opmerkingen. Alles ging langs haar heen en ze begreep dingen niet goed. Ze praatte ook nooit in de kring, thuis vertelde ze ook nooit wat er gebeurde op school.‘

Serieus

‘We merkten dat ze meervoudige opdrachten moeilijker begreep. Ook vond ze puzzels moeilijk. Ze wil alles gelijk kunnen en blokkeert als ze merkt dat iets niet lukt. Ze had ook moeite met oriëntatie. Ook merkten we dat haar korte termijn geheugen erg zwak is. Daarnaast begon ik ook te zien dat ze zich vaak niet veilig voelde, zeker niet in groepen. Ik denk dat haar overweldigde als er teveel informatie op haar afkomt. Soms werd ze daar boos over. Gelukkig heeft ze altijd vriendinnen gehad en is ze verder een blij kind.’

Vertraagd

Uit onderzoek bleek dat informatie vertraagd bij haar binnenkomt, waardoor ze niet altijd direct reageert. Een therapie heeft geen wezenlijk verschil gemaakt. Het is lastig om een therapeut te vinden zonder dat ze direct een etiket opgeplakt krijgt en daaruit allerlei conclusies getrokken worden. Ik ben bij Wim (Gelderblom, red.) terecht gekomen via een vriendin. De behandeling die hij mij gaf heeft mijn klacht, een depressie, opgelost. Ik vroeg hem of hij ook wat kon met Pien. Ik had er vertrouwen in, omdat hij ongelofelijk veel kennis heeft van de fysiologie en pathologie. Daarnaast gelooft hij in mogelijkheden.

Hij gaf Pien een multivitamine, een capsule met Choline preparaat (die ook vaak wordt ingezet bij dementerende mensen) en drie soorten homeopathische korreltjes. Het gaat nu heel goed met haar. Ze heeft voor het eerst grote sprongen gemaakt en we zijn nog maar een paar maanden verder. Ze is gaan praten op school en stelt voor het eerst vragen over de wereld om haar heen. Ze reageert sneller en legt sneller verbanden en past dat direct toe. Ook is ze binnen een maand gaan lezen terwijl ze nog maar in groep twee zit. Wat nog wel lastig is, is haar faalangst en het dichtklappen bij mensen waarbij ze zich niet veilig voelt. Daar gaan we nog naar kijken. Wim denkt dat ze een verminderde gevoeligheid voor het hormoon oxytocine heeft.’

Commentaar Wim:

De klachten van Pien passen bij een verminderde neurotransmitter functie. De korrels die ik heb voorgeschreven hebben tot doel om de gevoeligheid voor verschillende neurotransmitters weer te optimaliseren. Bij Pien speelde vooral de neurotransmitter Acetylcholine een erg belangrijke rol. En het behandelen op die functie is met name de reden van haar verbetering.

(Deze tekst is eerder gepubliceerd geweest in “Blik op Zeewolde” maart 2015)


door Een reactie plaatsen

Merlijn (1)

Wim:

De komende tijd zullen we via de blog de behandeling van Merlijn volgen. Merlijn is een jongen van 9 jaar.

Zijn moeder beschrijft zijn probleem als volgt:

Moeder:

Voordat Merlijn met de medicatie begon vertoonde hij autistische trekjes; hij was teruggetrokken, kon met regelmaat moeilijk contact maken, stond absoluut niet graag in het middelpunt, bij meerdere vragen achtereen raakte hij in paniek en klaagde vaak over het hebben van een ‘vol hoofd’. Daarnaast voelde hij zich erg onzeker over zichzelf en was emotioneel erg instabiel. Bovendien maakte hij een erg ongelukkige indruk en zeker geen vrolijk en onbezorgd kind.

Wim:

Merlijn krijgt een behandeling die gericht is op het herstel van een normale neurotransmitter functie. We hebben hiervoor binnen CCG een unieke behandeling ontwikkeld. Neurotransmitters zijn, zoals u o.a. elders in de blog kunt lezen, signaalstofjes in het zenuwstelsel. Ze vormen een zeer belangrijke en dynamische schakel binnen het totale functioneren van de mens, niet in de laatste plaats bij het mentaal en emotioneel functioneren. Deze serie blogs is bedoeld ter illustratie van de enorme waarde van deze benadering. De informatie is niet bedoeld om zelfmedicatie te stimuleren, daarvoor is het succes van de behandeling te zeer afhankelijk van maatwerk en gedegen kennis van neurotransmitterfunctie in relatie tot gedrag.


door Een reactie plaatsen

Ervaring met de behandeling van vermoeidheid

Mijn ervaring met de behandeling van mijn vermoeidheid bij het CCG door Wim Gelderblom:

Na veel werken en te weinig rust nemen kreeg ik een vermoeidheid over me die ik nog nooit gehad had.
Het werd zelfs zo erg dat de dingen wat je normaal zonder bij na te denken doet, mij teveel was.
Bijvoorbeeld een stukje lopen of een boodschap doen zag ik tegen op.
In een stukje in de krant las ik over de haaranalyse van het CCG.
In januari een afspraak gemaakt bij Wim en nadat de uitslag van de haaranalyse binnen was heeft Wim een behandelplan opgesteld om weer op mijn oude niveau te komen.
Hiervoor kreeg ik diverse supplementen.
Tevens heb ik de 72 uurs meting gedaan om te kijken of ik genoeg rustmomenten had om te herstellen.
De eerste weken ging het eerder slechter dan beter.
Na overleg met Wim de dosis teruggebracht van 3 x per dag naar 1 x per dag en daar na ging het beter.
Toch bleef het herstel wat achter en dat kwam doordat de magnesiumopname via tabletvorm niet het gewenste resultaat had.
Dit veranderde drastisch toen ik magnesiumolie ging gebruiken op advies van Wim.
Hierdoor ging ik met sprongen vooruit, weliswaar met up’s en down’ s maar toch vooruit.
Na 6 maanden weer een haaranalyse gedaan en daaruit bleek dat ik wel vooruitgang had geboekt maar er nog niet was.
Wat in mijn geval frappant was dat de magnesiumwaarde erg snel op het gewenste niveau was.
Nu heb ik weer een aangepast behandelplan.
Inmiddels ben ik 7 maanden verder en ben voor mijn gevoel soms op mijn oude niveau, maar dat ik er nog niet ben merk ik als ik teveel lichamelijke arbeid doe.
Dan kan de vermoeidheid weer toeslaan maar het verschil met eerst is nu dat ik na een goede nacht slapen weer uitgerust ben.
Wat belangrijk is om consequent het opgestelde behandelplan te blijven volgen, ook als het niet direct het gewenste resultaat heeft.
De toestand waar ik mij in bevond is gekomen door jarenlang teveel van mijn lichaam te vergen zonder voldoende rust.
Dit is natuurlijk niet binnen een paar weken opgelost.
Zoals het nu gaat ben ik een tevreden en dankbaar mens.

Arie


door 2 reacties

Casus Sarcoïdose

Sarcoïdose (verslag van een ex-patiënt):

Het is inmiddels zo’n vijf jaar geleden dat ik gezondheidsklachten kreeg. Erg veel hoesten, kortademigheid en aan het einde van de dag heel erg moe. Op een gegeven moment was het hoesten zo heftig dat ik naar de huisarts ben gegaan. Deze constateerde een flinke longontsteking. Een antibioticakuur hielp, maar ik kreeg een doorverwijzing naar het ziekenhuis voor een longfoto. Deze is gemaakt en een nader onderzoek volgde, er zaten niet alleen vlekjes op mijn longen maar ook er naast. D.m.v. een bronchoscopie werden wat cellen weggenomen om vast te stellen waar het om ging. De uitslag was Sarcoïdose. Echo-onderzoek van mijn buik gaf aan dat ook daar ontstekingen te zien waren. De longarts gaf aan dat, als de Sarcoïdose weer actief zou worden, hij Prednison voor zou schrijven. Geen prettig vooruitzicht.  Moest regelmatig terugkomen voor een longfoto.

Rond deze tijd woonde mijn vrouw een lezing bij van Wim Gelderblom. We besloten met hem contact op te nemen. Een afspraak werd gemaakt. Ik werd door Wim heel intensief bevraagd over het verleden, of er iets bijzonders met mijn lichaam was gebeurd. Hij was op zoek naar blokkades in mijn lichaam. Er volgde bloedonderzoek en haaranalyse. Een behandelplan werd opgesteld.

Na een paar maanden merkte ik resultaat, het hoesten werd minder en de conditie beter. Ook de foto’s van mijn longen bleven stabiel, de littekens van de Sarcoïdose waren zichtbaar maar nieuwe activiteit was er niet.

Na verloop van tijd werd de behandeling afgebouwd, het hoesten is geheel over en mijn conditie is als vroeger. Ook nu, twee jaar nadien, heb ik geen enkele klacht.

Het verschil in benadering met de reguliere geneeskunde spreekt mij bijzonder aan. Onderdrukken van ontstekingen door Prednison óf op zoek gaan naar een onderliggende oorzaak, waardoor ontstaat iets. Al met al heel dankbaar dat ik deze stap heb gezet.


door Een reactie plaatsen

Casuïstiek: Hoe een te veel aan stress kan leiden tot slapeloosheid!!

Verslag van een patiënt:

Ik ben een vrouw van 46 jaar en kreeg vanaf mijn 40ste al last van overgangsverschijnselen. Mijn menstruatie’s werden steeds onregelmatiger en ik sloeg ook steeds meer maanden over. Bij de gynaecoloog heb ik dit laten testen en daaruit bleek dat ik in de overgang zat. Hiernaast had ik een drukke partime baan in het onderwijs en twee jonge kinderen. In deze jaren begonnen ook mijn ouders te kwakkelen met hun gezondheid. Mijn vader kreeg Alzheimer in een versneld tempo en opname in een verpleegtehuis liet niet lang op zich wachten. Binnen een half jaar herkende hij niemand meer. Hier had ik het erg moeilijk mee. Mijn moeder was hierdoor ook erg eenzaam. Ze werd steeds depressiever. Dit bracht enorm veel zorg van mijn kant met zich mee.

Ik had dus niet alleen gewone stress maar ook veel emotionele stress.

In april 2009 kwam mijn vader te overlijden. En nog datzelfde jaar maakte mijn moeder een einde aan haar leven. Dit was een enorme klap.

Mijn lichaam leek toen volkomen op de kop te staan. Voelde me vreselijk. Maar ik dacht gewoon door gaan.

Maar dit bleek niet zo te werken.

In jan. 2010 kreeg ik van de ene op de andere dag last van slapeloosheid. Dit varieerde van heel laat inslapen tot hele nachten wakker zijn. Dit kon soms wel 3 dagen achter elkaar aanhouden. Ook werden mijn overgangsklachten steeds erger. Ik had heel veel opvliegers en vaak last van hoofdpijn. Ook deze verschijnselen hielden mij uit de slaap. Ook had ik erg veel last van mijn maag. Zin in eten had ik totaal niet en als ik wel had gegeten dan had ik hier veel last van. Ben in deze periode nog twee maanden doorgegaan maar toen kon ik ook niet meer. Ik was doodmoe en ben toen in de ziektewet gegaan. In deze maanden kwam ik wel wat tot rust en ben herhaaldelijk bij mijn huisarts geweest, want ik kwam maar niet van die slapeloosheid af. Mijn huisarts schreef antidepressiva en een slaapmiddel voor. En zei dat ik een burn-out had.  Die moest ik maar gaan gebruiken dan kwam alles goed. Maar hier wilde ik niet aan verslaafd raken.  Mijn ouders hadden deze medicijnen ook veel te veel gebruikt en ik wist wat dit voor effect op hun leven had gehad. Ik bleef dus zoeken naar een andere oplossing. Heb toen een psycholoog bezocht. Maar die had niet het gevoel dat het geestelijk was. Ben toen maar naar het slaapcentrum in Zwolle geweest voor onderzoek. Toen ik daar kwam zei de neuroloog dat ze iedereen konden helpen met slaapproblemen. Nou dit heb ik niet gemerkt. Na 3 dagen onderzoek was de enige conclusie die zij konden stellen  dat ik niet in de diepe slaap kwam en dat ik toch maar weer naar een andere psycholoog moest en aan een kuur antidepressiva moest beginnen. Dit was een enorme teleurstelling. Ik ging mij steeds meer afvragen;” Wie gaat mij nu nog helpen?” Inmiddels leed ik aan chronische slapeloosheid.

In deze periode ben ik ook een paar keer bij een acupuncturist geweest. Als ik daar was geweest voelde ik mij wel wat beter maar het was niet voldoende om weer goed te kunnen slapen.

Op het internet kwam ik toen een artikel tegen over neurofeedback. En zo ging ik informeren bij het CCG. En zo kwam ik bij Wim Gelderblom terecht. (Ben overigens nooit begonnen met neurofeedback. Dit was in mijn geval niet nodig)

Totaal uitgeput zat ik bij Wim op het speekuur. Het was inmiddels bijna een jaar verder. Maar het voelde voor mij als thuiskomen. Wim had alle tijd en voor het eerst had ik het idee dat er echt naar me geluisterd werd en dat wat ik voelde wel degelijk op waarheid beruste.

Ik heb een haaranalyse laten doen en daaruit bleek dat mijn lichaam zich in de uitputtingsfase bevond. Hier stond ik niet echt van te kijken.

We zijn aan de behandeling begonnen. En ik merkte al snel dat het veel beter met mij ging. Ik kreeg weer wat energie en het slapen ging ook steeds beter. Ook ging ik weer naar mijn werk. Hier kreeg ik ook weer zin in.

Tijdens de behandeling mocht ik Wim altijd bellen als het even niet goed met mij ging.  Dit was heel erg fijn. Bij welke arts mag je tegenwoordig dag en nacht aankloppen.

Maar helaas kreeg ik in jan. 2011 weer een terugval. Het slapen ging weer heel slecht. Dit was echt balen. We waren toch zo goed op weg met mijn herstel.

Met mijn hormonale cyclus wilde het nog steeds niet vlotten. Had inmiddels al weer een half jaar niet gemenstrueerd. Had weer veel opvliegers zowel dag en nacht en had weer veel hoofdpijn. Begon toch weer het gevoel te krijgen dat dit ook met het niet kunnen slapen te maken had.

Wim kon dit wel bevestigen en is mij toen ook hiervoor gaan behandelen. En sinds ik daar natuurlijke medicatie voor gebruik gaat het slapen veel beter. Ik kreeg weer menstruatie en het slapen ging meteen veel beter.

Inmiddels ben ik een half jaar onder behandeling van Wim en in afwachting van mijn tweede haaranalyse en ben zeer hoopvol gestemd over de toekomst.

Ik zit nu weer goed in mijn vel en heb weer energie voor alles. Geniet weer van het leven en slaap momenteel weer zoals ik gewend was.

Ben heel blij dat ik bij het CCG terecht ben gekomen en ben Wim in het bijzonder erg dankbaar voor deze voor mij zeer positieve behandeling.

Anoniem


door 8 reacties

Casus: Koortssyndroom door vaccinaties

Hieronder volgt het verhaal van de ouders van een 7 jarige patiënt:

Onze zoon is inmiddels 7 jaar oud. Hij is zijn leven lang heel vaak en snel ziek. Ongeveer iedere maand is hij een week ziek en dan heeft hij flinke koorts tot wel 41 graden, vervolgens moet hij flink spugen, heeft hij buikpijn, maar ook zijn benen/knieën doen erg pijn. Na veel onderzoeken in het regionaal ziekenhuis zijn we doorgestuurd voor een second opinion in het WKZ in Utrecht. Daar kwam men al snel tot de conclusie dat hij een genetische afwijking heeft waardoor hij zijn leven lang het koortssyndroom zal houden. Dat is niet te genezen en de koortsaanvallen zijn enkel te stoppen met prednison. Nadat hij in 2 maand tijd 5 koortsaanvallen kreeg, die iedere keer weer werden behandeld met een stootkuur van prednison, kreeg hij een door zijn lage weerstand een longontsteking eroverheen. De prednison leek de koorts te stoppen maar zijn weerstand kreeg elke keer weer een flinke deuk. Nadat hij voor de longontsteking zijn zoveelste antibioticakuur kreeg, waren we als ouders helemaal klaar met deze behandeling: het koortssyndroom was niet genetisch bevestigd, de prednison leek meer kwaad dan goed te doen en onze zoon raakte steeds verder achterop. School, sporten en spelen met vriendjes kwamen steeds verder naar de achtergrond.

In januari zijn we bij CCG terechtgekomen en daar werd na de intake vrij snel duidelijk dat onze zoon zijn vaccinaties 2 maand na zijn geboorte heeft gehad, terwijl hij 3 weken te vroeg geboren was: dat bleek veel te snel. Hij was vanaf de uitgerekende datum nog maar 5 weken oud voordat hij zijn eerste vaccin kreeg. Blijkbaar heeft dat zoveel ontregeld in zijn lichaam dat hij telkens aanvallen kreeg en zijn afweer dusdanig ontregeld was, dat hij niet meer normaal functioneerde. Hij heeft naast een aantal supplementen, een poly kindervaccin nosode gekregen (een homeopatisch middel gemaakt van de kindervaccins). Hij is in de afgelopen 2 maand 2 keer ziek geweest, de eerste keer was na 2 dagen de koorts weg (terwijl dat in het verleden minimaal 1 week aanhield). De 2e aanval was binnen een dag verdwenen. Beiden keren zonder gebruik van Prednison of andere reguliere koorts onderdrukkers. Heel voorzichtig beginnen we te geloven dat deze behandeling zijn effect heeft. Onze zoon gaat inmiddels voor het eerst hele dagen naar school, speelt net als zijn leeftijdsgenootjes weer lekker buiten met vriendjes, heeft met zijn buurjongens judo opgepakt en is heerlijk energiek. We kennen hem niet weer, ook sociaal gezien begint hij zich ineens versneld te ontwikkelen nu hij meer energie heeft. We zijn heel dankbaar voor zijn gezondheid. Het is erg jammer dat in de reguliere geneeskunde het Post Vaccinaal Syndroom niet erkend wordt/is. En voor ons als ouders een wijze les om naast de reguliere geneeskunde ook de waarde in te schatten van andere geneeswijzen.

Commentaar Wim:

De ervaring leert dat deze jongen binnen afzienbare tijd geheel hersteld zal zijn. De kans op het Post Vaccinaal Syndroom neemt toe bij het volgens de RIVM planning vaccineren van te vroeg geboren kinderen.


door 4 reacties

CASUÏSTIEK: Ménière… niets aan te doen?

De eerste aanvallen van Ménière waren vervelend, maar gingen snel weer over, zo één à twee keer in een jaar. Er gingen vijf à zes jaar overheen, waarin ik geen last meer had. Tot de aanvallen weer terug kwamen en in zo hevige mate dat ik er heel onzeker van werd. De aanvallen kwamen op momenten dat je het niet verwacht. Ook werden ze heftiger en mijn doofheid was heel vervelend, maar hoorde er bij. Mijn hele lichaam leek ziek.

Een bezoek aan de huisarts maakte duidelijk dat er geen medicijnen voor waren. Er waren wel pilletjes, maar het was niet bewezen of ze wel zouden helpen. Ik kreeg verschillende kuren betahistine mee. Ze hielpen wel, maar ik kreeg bijverschijnselen: vanuit de maag opstijgende benauwdheid. Wat nu?

Via onze dochter, die goede ervaringen had bij CCG Wim Gelderblom in Zeewolde, heb ik daar een afspraak gemaakt. Met medeweten (en brief) van de huisarts. Een leuke bijkomstigheid was, dat Wim een oud-leerling was van mijn man. Na een prettige intake  en na vele vragen beantwoord te hebben, kreeg ik verschillende korreltjes mee, die ik op vaste dagen in moest nemen. Ook een kuur om de giftige stoffen van de betahistine te neutraliseren…

Het resultaat was al heel spoedig merkbaar. Als ik op bed lag en probeerde te slapen, voelde ik mijn ogen wegdraaien. Daaraan merkte ik dat er weer een aanval kwam. Dat heb ik daarna niet meer gehad en ook kwam er geen enkele aanval meer!

Na verloop van tijd werd mijn doofheid ook minder. Die is nu helemaal weg. Dit ervaar ik als een wonder! Vooral omdat ik van alle kanten het advies kreeg om een gehoorapparaatje aan te schaffen…

‘k Ben nu uitbehandeld en heb geen angst meer voor een aanval en mijn gehoor is normaal.

Teuny.


door Een reactie plaatsen

Casuïstiek: eczeem baby door medicijngebruik moeder

Verhaal van een moeder:

Mijn zoon Swen, van 2½ jaar oud, had over zijn gehele lichaam ernstig eczeem. Na velen bezoeken aan de huisarts en steeds maar weer een andere hormoonzalf knapte hij maar niet op. Ook een doorverwijzing naar een dermatoloog leverde enkel nog meer hormoonzalfjes op en de woorden: ‘Leer er maar mee leven. Het zal nooit overgaan of u moet het geluk hebben dat hij erover heen zal groeien’. Maar in plaats van minder werd het steeds erger. Als ik hem uit zijn bedje haalde was zijn beddengoed bebloed door het schuren tegen de jeuk. Zijn huid was open en daarop moest ik de hormoonzalf smeren. Dat voelde voor mij niet goed.

Via, via kwam ik 6 maanden geleden in contact met Wim Gelderblom. ‘Baat het niet, schaad het ook niet’, dacht ik. Nu is Swen van de hormoonzalfjes af en eczeem vrij! Dat is toch geweldig en in 6 maanden tijd!

Opmerking van behandelaar:

Swen is een illustratief voorbeeld van wat de gevolgen kunnen zijn van blokkades, veroorzaakt door (in dit geval) regulier medicijngebruik van de moeder. De moeder had een verhoogde bloeddruk vanaf de 20e week van de zwangerschap, in de 35e week nam de bloeddruk tot verontrustende hoogte toe (onderdruk van 110). Er werd vervolgens Methyldopa ingezet, een voor dit soort situaties tijdens de zwangerschap toegestane bloeddrukverlagend medicijn. Hiermee is de moeder op advies van de arts doorgegaan tot zeker 3 à 4 weken na de bevalling. Swen heeft borstvoeding gehad gedurende 4 weken. Na het stoppen met de borstvoeding is het eczeem begonnen.

Moeder had tijdens de zwangerschap enorm last van spierkrampen en veel hoofdpijn.  In combinatie met de hoge bloeddruk duidt dit op een te hoge koperspiegel. Wanneer de moeder een te hoge koperspiegel heeft geldt dit als regel ook voor de baby na de geboorte. Om die reden is Swen o.a. behandeld met een homeopatische bereiding van koper (Cuprum metallicum) en een Isopathische bereiding van Methyldopa.

De reactie op de Methyldopa nosode bewees overduidelijk dat er inderdaad sprake was van een serieuze Methyldopa blokkade. Met behulp van de nosode is deze blokkade opgeruimd en naarmate dit vorderde verdwenen de klachten van Swen en kwam hij letterlijk en figuurlijk steeds beter in zijn vel te zitten.

Hoewel Methyldopa dus farmacologisch is goedgekeurd voor gebruik tijdens de zwangerschap dient u er alert op te zijn dat het mogelijke blokkades kan geven bij de baby. Wanneer deze blokkade niet heel specifiek wordt opgeruimd blijft dat een bron van storing in het organisme.