In het maart-nummer van Balans Magazine, het blad van de Vereniging Balans, wordt aandacht besteed aan de relatie tussen voeding en gedrag. Balans is de landelijke vereniging voor ouders van kinderen met ontwikkelingsstoornissen bij leren en/of gedrag, waaronder ADHD, dyslexie, het Syndroom van Asperger en PDD-NOS. Ik wil de komende tijd een aantal zaken uit dit artikel de revue laten passeren. Het artikel is een mooie illustratie van hoe moeilijk het is zuiver en eerlijk wetenschappelijk te denken, vooral omdat we ons vaak niet realiseren dat we veel nog niet weten. Dit laatste wil ik even kort illustreren aan de hand van de bekende geschiedenis van de Hongaarse arts Ignaz Semmelweis. Deze in 1818 in Boedapest geboren arts is de ontdekker van de oorzaak van de kraamvrouwenkoorts waar in die tijd veel vrouwen aan overleden, nog vóórdat het bestaan van bacteriën en virussen was ontdekt. Juist daarom vonden tijdgenoten zijn idee om de handen te wassen bij het verlaten van de snijzaal (waar in lijken werd gesneden) en vóór het betreden van de verlosruimte, zo absurd. De weerstand was dan ook enorm, hoewel de feiten, i.c. sterke daling van sterfte op de afdeling waar hij de bevallingen deed, zeer opvallend was. Ook hier geldt, en de geschiedenis kent tal van voorbeelden, wat je niet wilt zien dat zie je ook niet. Het duurde nog tot rond 1890 voor zijn ideeën over antiseptisch onderzoek ingang vonden. Pas na de ontdekking door Louis Pasteur van de bacterie kreeg zijn methode de nodige theoretische onderbouwing.

Waarom deze inleiding? Eén van de conclusies van het artikel in Balans Magazine is” “Additieven zoals aspartaam of suiker leiden zelden tot hyperactiviteit”. En verder: “Additiva veroorzaken geen ADHD, dus vermijden van additiva leidt niet tot significante vermindering van het ADHD gedrag”. Wellicht ten overvloede, maar additiva zijn kunstmatige toevoegingen in de voeding. Dit is een wetenschappelijk en aantoonbaar onzorgvuldige en onjuiste conclusie. Het uitgangspunt van deze bewering is namelijk dat er alleen sprake kan zijn van een effect zolang de stof, bijvoorbeeld aspartaam, wordt ingenomen. Wanneer na het staken van het aspartaam gebruik geen verandering optreedt in het gedrag van het kind wordt dús geconcludeerd dat er geen relatie is tussen aspartaam gebruik en ADHD. Dit kan je alleen stellen als je alle andere variabelen kent en zeker weet dat dit de enige verandering is. En daar wringt nu net de schoen, net als in de tijd van Semmelweis. Het gebruik van aspartaam is namelijk in staat een bepaalde verstoring in het lichaam achter te laten die blijft bestaan lang nadat het gebruik van aspartaam is gestopt. Het is deze verstoring die we in de CEASE therapie een ‘blokkade’ noemen die verantwoordelijk is voor de leer- en/of gedragsproblemen, zoals bijvoorbeeld ADHD. Het weglaten van de aspartaam verandert aan deze situatie niets en dus is de conclusie voorbarig en aantoonbaar onjuist. Binnen de homeopatische praktijk is al vele malen op talloze plaatsen aangetoond dat de relatie bestaat tussen de blokkade en het gedragsprobleem. De blokkade is wél veroorzaakt door het aspartaamgebruik van het kind of zelfs van de moeder tijdens de zwangerschap, maar als de blokkade eenmaal is ontstaan is het doorgaand gebruik van aspartaam geen noodzakelijke factor. De zaak is dus aanzienlijk complexer dan de schrijvers van het artikel in Balans Magazine willen doen geloven. En daarmee verhinderen ze ongewild en onbedoeld talloze kinderen een goed herstel.

De conclusie is feitelijk precies tegenovergesteld: “Additiva veroorzaken op grote schaal ADHD en andere leer- en/of gedragsproblemen. Het stoppen van het gebruik van deze additiva is één stap, maar het opsporen en elimineren van de door het gebruik ontstane blokkades is een absoluut noodzakelijke tweede stap.”

Quote: “Je kunt een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt”, Albert Einstein