Just another WordPress.com weblog

Categorie archief: Autisme


door Een reactie plaatsen

Gebruik insecticide bedreigt de gezondheid van onze (klein)kinderen

Chloorpyrifos

Wellicht heeft u een berichtje in de krant gezien over het advies van de EFSA (Het Europees Agentschap voor de Voedselveiligheid) aan de EU om de vergunning voor het gebruik van het insecticide chloorpyrifos niet te verlengen. Genoemde stof is nu ca. 60 jaar op de markt en valt onder de veel grotere categorie van de Organothiofosfaten. Het middel doodt alle insectensoorten en wordt daarom veelvuldig ingezet o.a. in de groenten- en fruitteelt. Een onderzoek uit 2016 toonde aan dat de stof in 5,5 % van de in Europa gekweekte groenten en fruit voorkwam. In een Deens onderzoek werd het insecticide in de urine en het bloed van 9 op de 10 kinderen aangetroffen; in Wallonië (België) werd het in 100%  van de urinemonsters van een groep van 258 kinderen gevonden (leeftijd 9-12 jaar). In een recente studie in Californië legden de onderzoekers een verband tussen blootstelling aan deze pesticide gedurende zwangerschap en de vroege kinderfase en autisme en hersenschade. Wetschapp[ers zijn stellig van mening dat er géén veiligde dosis is van deze stof.

Kwetsbare levensfase

Uit het voorgaande blijkt wel dat het om een omvangrijk probleem gaat. Toch is het probleem nog veel ernstiger dan doorgaans wordt aangegeven. Dat heeft te maken met het volgende:

  • De perinatale periode (periode tussen conceptie, geboorte en grofweg het eerste levensjaar) is een bijzonder kwetsbare periode voor de effecten van chemische verbindingen op het zenuwstelsel van mensen. Er is zelfs een wetenschappelijke hypothese die op grond hiervan meent te kunnen stellen dat de gezondheid van een mens primair in deze periode bepaald wordt. De effecten zijn dan dus letterlijk levenslang.
  • Al heel snel treden er in deze levensfase onherstelbare veranderingen op in de fysiologie van de hersenen van de ongeboren of nog jonge kinderen. Met onherstelbaar bedoel ik ook letterlijk dat die veranderingen in veel gevallen levenslang zijn. Het is zelfs nog erger, deze veranderingen, die ook wel epigenetische veranderingen genoemd worden, zijn in veel gevallen zelfs door te geven aan het nageslacht.
  • Alle organofosfaten ontlenen hun werking aan een interactie met de acetylcholine stofwisseling. Acetylcholine is een uiterst belangrijke signaalstofje, neurotransmitter genoemd, in het zenuwstelsel van o.a. de mens.  Betrokken o.a. bij de cognitieve fuincties, maar ook bij de prikkeloverdracht van zenuwen naar spieren e.d. Niet voor niets zijn er relaties aangetoond met ADHD en autisme.
  • Bij de schadelijkheid van pesticiden en andere milieutoxines wordt nog steeds te gemakkelijk vastgehouden aan de kwantatieve aspecten van de stof. Met andere woorden, welke dosering levert acute verschijnselen op, hoe groot is de kans dat je die dosering binnen krijgt en dus, wat is een zogenaamd ‘veilige dosis’. Zo kan het zijn dat de WHO speekt van een matig gevaarlijke pesticide voor de mens terwijl andere spreken van de ‘meest gevaarlijke pesticide waarvan je ooit gehoord hebt’ (Staffan Dahllof in EU-observer).

Better Babies

De Australische Jan Roberts vecht al jaren voor een gezondere generatie kinderen door zeer terecht aandacht te vragen voor factoren die de gezondheid beïnvloeden vóór conceptie, tijdens de zwangerschap en de kinderfase. Gezien het feit dat toxische milieubelasting de no.1 biologische stressfactor genoemd wordt door toonaangevende wetenschappers én het gegeven dat de perinatale periode een levensfase is met een sterk verhoogde gevoeligheid voor de schadelijke effecten van zelfs minimale doseringen van dit soort stoffen, verdient bewustzijn op dit punt de allergrootste prioriteit. Het eten van biologische landbouw producten is geen elitaire liefhebberij voor welgestelden maar bittere noodzaak en zéker voor allen die een kinderwens hebben of reeds zwanger zijn.

De verstoring resetten

Los van bovenstaande, want ook hier geldt dat voorkomen beter is als genezen, is er een beproefde methode waarbij we de gevolgen van dit soort verstorende invloeden in veel gevallen kunnen resetten. Omwille van de Nederlandse wetgeving kunnen we hier niet uitwijden over deze methode maar mocht u nadere informatie willen dan kunt u een e-mail sturen naar wim@ccgforum.com

Het eten van biologische landbouw producten is geen elitaire liefhebberij voor welgestelden maar bittere noodzaak en zéker voor allen die een kinderwens hebben of reeds zwanger zijn.


door Een reactie plaatsen

“Waarom weten we dit niet?” – 2

Ik wil ter illustratie één van de vele studies noemen. Een studie die in 2013 is gepubliceerd in “Reproductive Sciences”:

Effect of a single neonatal oxytocin treatment (hormonal imprinting) on the biogenic amine level of the adult rat brain: could oxytocin-induced labor cause pervasive developmental diseases?

Een  dierstudie met als centrale vraagstelling: “kan een met oxytocine opgewekte geboorte pervasieve ontwikkelingsstoornissen veroorzaken?”

In de abstract schrijven de auteurs: “Perinatal singe-hormone treatment causes hormonal imprinting with lifelong consquences in receptor-binding capacity, hormone production as well as in social and sexual behavior.”

Dat liegt er niet om!

Met ‘perinatal’ wordt de periode tussen conceptie en geboorte en ruwweg het eerste levensjaar bedoeld. De onderzoekers refereren hier aan de overtuigende hoeveelheid literatuur die onomstotelijk heeft aangetoond dat deze periode een uiterst kwetsbare periode is voor dit proces van ‘imprinting’. Het proces van ‘imprinting’ betekent dat door invloeden van buiten de productie van en de gevoeligheid voor (van de receptoren) bepaalde hormonen of neurotransmitters levenslang verstoord zijn. Let even op dat ene woordje: levenslang. Zonder gerichte interventie herstelt zich dit dus niet meer volgens de onderzoekers. Erger nog, bepaalde verstoringen kunnen zelfs over gaan op de volgende generaties (Transgenerational Imprinting).

De onderzoekers hebben in deze studie gekeken naar de effecten van een enkele (!) dosis oxytocine bij pasgeboren ratten op de productie van de ‘biogene aminen’ in verschillende delen van de hersenen. Onder de groep van de biogene amines neurotransmitters vallen o.a. dopamine, nor-adrenaline en serotonine.

De onderzoekers komen tot de schokkende conclusie in hun studie: “The results show that dopamine and serotonin metabolism of hypothalamus and striatum are deeply and lifelong influenced by a single neonatal oxytocin treaatment (onderstreping van mij). Oxytocin imprinting resulted in decreased dopamine turnover in the hypothalamus and decreased serotonin turnover in the hypothalamus, medulla oblongata, and striatum of females. As the disturbance of brain dopamine and serotonin system has an important role in the development of pervasive developmental diseases (eg. autism) and neuropsychiatric disorders (eg. schizophrenia), the growing number of oxytocin-induced labor as a causal factor, cannot be omitted.”

Voor wie het Engels wat minder machtig is: Omdat verstoring van het dopamine en serotonine systeem in de hersenen een belangrijke rol speelt bij de ontwikkeling van pervasieve ontwikkelingsstoornissen (bijv. autisme) en neuropsychiatrische aandoeningen (bijv. schizofrenie), kan de toename van het aantal geboortes met behulp van oxytocine (toediening) als een oorzakelijke factor niet worden genegeerd.

 

 

 


door 2 reacties

Verminderde receptor gevoeligheid is bron van problemen.

Op veler verzoek nog even een samenvattend verhaal inzake de problemen als gevolg van verminderde receptor gevoeligheid.

Prof. (em) György Csaba heeft met zijn onderzoeksgroep in de achterliggende decennia overtuigend en gedetailleerd aangetoond dat er allerlei factoren zijn die leiden tot een verminderde gevoeligheid van hormoon- en neurotransmitter receptoren. En dat dit probleem zich niet automatisch herstelt.

De periode tijdens de zwangerschap en in de eerste maanden (tot een jaar) na de geboorte is een mens bijzonder gevoelig voor deze receptor modulatie. Dat wil concreet zeggen dat allerlei factoren tijdens die periode een veel grotere kans geven op blijvend verminderde gevoeligheid van bepaalde receptoren. Dat wil zeggen dat er, gezien de enorme toename van verstorende factoren in de afgelopen 20 jaar een toenemend aantal baby’s geboren worden met een verstoorde functie van bepaalde hormonen en/of neurotransmitters vanaf dag 1 van hun leven. Dit kan gebeuren door bijzondere factoren tijdens de zwangerschap of bevalling, denk aan sterke stress voor de moeder, gebruik van medicamenten, roken, weeënopwekkers (Oxytocine), etc. Maar Csaba heeft ook de term ‘Metabolic Imprinting’ en ‘Transgenerational Imprinting’ geïntroduceerd. Dit betekent dat een verstoring van de regelsystemen bij de ouders (moeder m.n.) een gelijksoortige verstoring kan veroorzaken bij het ongeboren kind, die NIET genetisch is. Doordat dit patroon in de generaties kan worden doorgegeven kan makkelijk gedacht worden dat er sprake is van een genetische (en dus onvermijdelijke) factor, maar dat is in die gevallen niet waar.

Inzake Oxytocine, ook wel het knuffelhormoon genoemd, heb ik inmiddels de ervaring dat een verstoring van de gevoeligheid van de Oxytocine receptoren niet alleen wordt veroorzaakt door toediening van synthetisch Oxytocine rond de bevalling of tijdens de periode van de borstvoeding. Ook gebrek aan liefde, geborgenheid en veiligheid in de vroege baby-periode kan een soortgelijk beeld oproepen. Het toedienen van synthetisch Oxytiocine (bv. in de vorm van een neusspray) om klachten te verminderen, zoals sommigen voorstaan is m.i. een volstrekt ongewenste gang van zaken omdat het de receptorgevoeligheid eerder verder zal doen afnemen, waardoor er een impliciete afhankelijkheid voor deze kunstmatige prikkel ontstaat. Goed voor de producent maar niet goed voor de cliënt/patiënt.

Een categorie verstorende factoren die zeer wijdverbreid zijn en veelal vergeten wordt zijn de plastic weekmakers. Vooral Bisphenol A  vormt een grote bedreiging voor de functie van de oestrogeen receptoren. Vooral bij zwangere vrouwen, zuigelingen en kinderen een erg belangrijke factor. Verbazingwekkend hoeveel mensen de hele dag water lopen te drinken uit plastic flesjes die weekmakers bevatten. Het Duitse lab Medivere diagnostics heeft een praktische bloedtest beschikbaar om de BPA belasting in het bloed vast te stellen.

Ook verstoring van de receptor gevoeligheid van diverse neurotransmitters komt veelvuldig voor. Talloze psychische, psychiatrische aandoeningen en klachten, maar ook leer- en gedragsstoornissen bij kinderen zijn terug te voeren op deze onderliggende problematiek. Het goed nieuws is dat bij een juiste behandeling deze receptoren te resetten zijn. Bijzonder effectief, maar niet simpel. Voorwaarde is dat er een gedetailleerde kennis is rondom het functioneren van het kind c.q. de volwassene en dat er een gedegen kennis is inzake de neurofysiologische achtergrond van de klachten. Alleen gedegen maatwerk kan hier oplossingen bieden.


door Een reactie plaatsen

Neurotransmitters en Gezondheid

De komende tijd zal ik met regelmaat berichten over bijzondere ontwikkelingen in de praktijk. Ontwikkelingen die alles te maken hebben met neurotransmitters, signaalstofjes in het lichaam die zorgen voor overdracht van zenuwimpulsen. Deze ontwikkelingen hebben verstrekkende gevolgen voor de natuurlijke behandeling van alle mogelijk aandoeningen, waaronder ook tal van psychische en psychiatrische stoornissen.

Belangrijk is dat de werking van alle signaalstofjes in het lichaam altijd gebaseerd zijn op de hechting aan stofspecifieke receptoren. Serotonine, een neurotransmitter die voor velen wel bekend is vanwege de relatie met depressieve klachten, werkt alleen als het kan aanhechten aan serotonine-receptoren. Voorwaarde is dan dat deze receptoren een juiste gevoeligheid voor serotonine hebben. Een verminderd serotonine effect kan derhalve te maken hebben met ofwel en verminderde aanmaak van de stof zelf óf een verminderde gevoeligheid van de receptoren of een combinatie van beiden.

Een voor veel mensen algemeen bekend voorbeeld van een verminderde receptor gevoeligheid is Diabetes mellitus type II, ook wel ouderdomssuiker genoemd. Deze mensen produceren als regel voldoende insuline, vaak zelfs te veel, maar de insuline receptoren zijn verminderd gevoelig voor de lichaamseigen insuline waardoor het effect, i.c. de opname van glucose in cellen, verstoord is en er een te hoge concentratie aan bloedglucose ontstaat (=Diabetes).

Al eerder op deze blog schreef ik over de verstrekkend gevolgen die het gebruik van weeënopwekkers bij de bevalling kunnen hebben voor de baby. Hiervoor wordt een synthetische variant van het humane hormoon oxytocine gebruikt.

Volgens het baanbrekende werk van de Hongaarse onderzoeksgroep o.l.v. de inmiddels emeritus hoogleraar prof. György Csaba kan dit leiden tot een levenslange verminderde gevoeligheid van de oxytocine receptoren bij de baby. Concreet betekent dit dat dit kind (en later de volwassene) levenslang minder effect heeft van de eigen oxytocine productie. Met alle dramatische gevolgen van dien.

Lees maar eens het boek van Kerstin Unvas Moberg “De Oxytocine Factor“, dan realiseer je je hoe ingrijpend de consequenties zijn van een verminderd oxytocine effect.

En dit geldt zeker niet alleen voor oxytocine. Hierover in de komende blogs meer. In eerste instantie zal ik in een aantal blogs de belangrijkste neurotransmitters en hun rol binnen het menselijk organisme, summier bespreken.

-wordt vervolgd-


door Een reactie plaatsen

Graag uw STEUN gevraagd:

STEUN voor onderzoek naar oorzaken ADHD, ASS, Autisme etc.

De Nederlandse toxicoloog Dr. Henk Tennekes pleit voor onderzoek naar de schadelijke effecten van neo-nicoteïnen (een veel gebruikte groep pesticiden) op het centrale zenuwstelsel en de hersenen.

Er zijn sterke aanwijzingen dat deze groep pesticiden een belangrijke oorzakelijke factor zijn voor het ontstaan van leer- en/of gedragsstoornissen bij kinderen.

Steun dit onderzoek!


door 1 reactie

“Een generatie in gevaar”

We staan aan de vooravond van een ecologische ramp van ongekende omvang. De Nederlandse toxicoloog Dr. Henk Tennekes schreef hierover een boek. Het gaat over de dramatische gevolgen van het gebruik van een groep systemische pesticiden, de neo-nicoteïnen. Systemische Pesticiden zijn gewasbeschermingsmiddelen die op land- en tuinbouw gewassen worden toegepast maar anders dan de vorige generatie pesticiden die op de gewassen werden gespoten maken deze pesticiden deel uit van het gewas. Ze worden a.h.w. ‘ingebouwd’ en kunnen daardoor ook niet worden afgewassen. Hierover in een volgende blog meer.

De gevolgen van het gebruik van pesticiden voor de ontwikkeling van kinderen zijn ingrijpend. Er zijn overtuigende aanwijzingen dat leer- en gedragsproblemen bij kinderen, maar ook kanker en astma mede veroorzaakt worden door het feit dat onze kinderen al op zeer jonge leeftijd of zelfs pre-nataal in aanraking komen met deze pesticiden.
Deze stoffen hebben een ziekmakende invloed en dat al in hele lage doseringen. Daarbij zijn vooral de volgende zaken die in de diverse studies naar voren komen, het noemen waard:

1. De hersenen en het zenuwstelsel van jongens zijn opmerkelijk meer aangedaan dan van meisjes.

2. Het moment van blootstelling is erg belangrijk. Wanneer een kind op een specifiek moment in de ontwikkeling zelfs aan heel kleine hoeveelheden van schadelijke pesticiden wordt blootgesteld, kan de impact ernstig of zelfs onomkeerbaar zijn.

3. Studies tonen aan dat er een link is tussen blootstelling aan deze schadelijke pesticiden in de zwangerschap en een toegenomen risico voor het kind om leukemie en hersentumoren te ontwikkelen. Kinderen die in landbouwgebieden wonen zijn gevoeliger voor het ontwikkelen van kanker op de kinderleeftijd.

Het is vijf voor twaalf en dus hoogtijd dat politici en beleidsmakers hun verantwoordelijkheid nemen. Er wordt veel gesproken over de economische crises en de zorg die er is om ‘de rekening’ vooral niet door te schuiven naar volgende generaties. Maar deze rekening valt in het niet bij de gevolgen van voorgaande waarmee we de volgende generaties opzadelen.


door 126 reacties

Weeën-opwekkers niet zonder gevolgen voor de baby

Het wordt wereldwijd zo langzamerhand zoveel gebruikt dat het inmiddels normaal gevonden wordt: als de bevalling niet lijkt door te zetten worden weeën-opwekkers gebruikt. Het betreft een synthetische vorm van het humane hormoon oxytocine.

Dit hormoon dat al in 1906 door de Britse onderzoeker Sir Henry Dale is ontdekt speelt een centrale rol bij het op gang komen van de bevalling (weeënactiviteit) en de toeschietreflex bij borstvoeding. Behalve voor gebruik bij de bevalling wordt het in de vorm van neusspray door talloze vrouwen gebruikt om de borstvoeding te reguleren, bijvoorbeeld met het oog op het afkolven van de moedermelk. Maar oxytocine is bepaald niet alleen een vrouwenhormoon dat actief is rond de bevalling en in de periode van de borstvoeding. Oxytocine komt bij zowel vrouwen als mannen voor en speelt een rol gedurende het hele leven. En niet zomaar een rol, maar een zeer belangrijke rol. Oxytocine vormt de centrale schakel in het systeem van ‘rust en verbondenheid’. Als volwassenen ervaren we de helende effecten van oxytocine wanneer we genieten van lekker eten, of een massage, of een intiem samenzijn met onze partner. Oxytocine heeft een angstverminderend effect. Het is een stof die vriendelijkheid en zorgzaamheid genereert. Ook stimuleert oxytocine seksueel gedrag. Er zijn sterke aanwijzingen dat oxytocine een positief effect heeft op wat we het ‘sociale geheugen’ noemen. Het heeft effect op de bloeddruk, de lichaamstemperatuur, de spijsvertering, de regulatie van de vochtbalans, groei en genezing van wonden, etc.

Is het wijdverbreide gebruik van synthetisch oxytocine zonder risico’s? Nee, dat is het niet. Bij tal van kinderen waarbij de geboorte met synthetisch oxytocine is opgewekt hebben we een ‘oxytocine blokkade’ kunnen vaststellen. Dit is goed te verhelpen, maar als het niet wordt aangepakt blijft deze blokkade een leven lang ‘storen’. Ook in de medisch/wetenschappelijke wereld worden kritische vragen gesteld bij het gebruik van synthetisch oxytocine, o.a. door Dr. Michel Odent en Dr. Gregory Saba. Deze laatste heeft een bijzondere hypothese over de gevolgen van synthetisch oxytocine gebruik op de baby. Het is bekend dat alle hormonen, en dus ook oxytocine, werken door aan te hechten aan een specifieke receptor, de oxytocine-receptor. Deze receptoren kunnen een verschillende mate van gevoeligheid hebben voor het hormoon. We zien dat bijvoorbeeld nadrukkelijk geïllustreerd bij Diabetes mellitus type II waar de insuline-receptoren een verminderde gevoeligheid hebben voor insuline, waardoor het hormoon z’n functie minder goed kan vervullen.

Volgens Dr. Saba is het eerste contact van de receptoren in de hersenen met het bewuste hormoon bepalend voor de gevoeligheid van de receptoren. Wanneer de receptoren met een overmaat aan oxytocine worden geconfronteerd, zoals het geval is bij een oxytocine-infuus bij de moeder, wordt de gevoeligheid a.h.w. naar beneden toe bijgesteld, ze worden sterk verminderd gevoelig voor oxytocine.  In de latere fase wanneer het lichaam zelf normale concentraties oxytocine gaat produceren kunnen de verminderd gevoelige receptoren dit niet oppikken en blijft dus het oxytocine effect te laag bij een normale oxyticine productie. Als we bedenken hoe belangrijk oxytocine is voor de reeds genoemde processen is dit bepaald een zorgelijke situatie.

Onderzoek heeft uitgewezen dat wanneer autistische mensen een kunstmatige toediening van oxytocine krijgen, ze gemakkelijker sociale contacten aangaan. De wereld is ontegenzeggelijk veel stressvoller geworden, maar het lijkt erop dat we een groot aantal mensen vanaf de geboorte de mogelijkheid hebben ontnomen om adequaat op deze stress te reageren, met alle gevolgen van dien.

Onze observaties geven grond voor het vermoeden dat het mogelijk is om met behulp van een homeopatische bereiding van oxytocine de oxytocine-receptoren te resetten.

Wanneer uw kind geboren is d.m.v. het gebruik van een synthetisch oxytocine en uw kind lijdt aan één of meer van de volgende problemen, dan is het resetten van de oxytocine receptoren een eerste voor de hand liggende stap:

1. AD(H)D

2. PDD-NOS

3. Asperger

4. ASS

5. Dyslexie

6. ODD

7. Anorexia nervosa

Voor meer informatie over de werking van Oxytocine: lees het boek van Dr. Moberg “De oxytocine FACTOR“.


door 1 reactie

Diabetesblad “Bloedsuiker” over Aspartaam

In het diabetesblad “Bloedsuiker” staat in het zomernummer (nr. 2 – 26e jaargang) een halve pagina tekst over Aspartaam. Al eerder (winternummer 2010) is er in dit blad aandacht besteedt aan aspartaam. Want aspartaam (E951) houdt de gemoederen bezig. Nu is het in het algemeen altijd verstandig om te kijken uit welke bron bepaalde informatie komt. Het genoemde diabetesblad wordt ‘mede mogelijk gemaakt’ zoals dat dan heet, door een aantal farmaceutische instellingen die direct belang hebben bij de doelgroep van het blad, nl. diabetes patiënten. De vraag is dus wat de objectieve waarde van de berichtgeving in dit blad is, immers de redactie zal er wel voor oppassen om de geldschieters tegen zich in het harnas te jagen. Een bedenkelijke bron dus.

Aspartaam kent felle tegenstanders en voorstanders. Wanneer er met een onderwerp heel veel geld gemoeid is lopen de meningen over dat onderwerp doorgaans zeer uiteen. Zo ook hier.

Al eerder op deze blog heb ik aandacht gegeven aan aspartaam. Een onafhankelijke bron die de invloed van aspartaam op het menselijk lichaam zeer uitvoerig in de wetenschappelijke literatuur heeft bestudeerd is Russell L. Blaylock, een Amerikaanse neurochirurg die het boek “Excitotoxins” heeft geschreven. Een uitvoerig betoog over de bewezen schadelijkheid van aspartaam en mononatriumglutamaat (E620-E625), onderbouwd met maar liefst 493 wetenschappelijke referenties. Aspartaam is een neurotoxine, dat is wetenschappelijk ondubbelzinnig aangetoond. Het is natuurlijk gemakkelijk om dit af te doen als ‘fabels’ zoals genoemd tijdschrift doet, maar duidelijk is dat de redactie niet gehinderd wordt door kennis van zaken. Men durft zonder schroom te beweren dat E-nummers veilig zijn, omdat een stof pas een E nummer mag dragen ‘als onomstotelijk bewezen is dat het veilig is’. Het grenzeloze vertrouwen van de redactie doet bijna aandoenlijk aan.

Naast het neurotoxische effect van aspartaam is er nog een tweede schadelijke effect. Een schadelijk effect dat eenvoudig op het nageslacht kan worden overgedragen. Aspartaamgebruik laat bij veel mensen een soort ‘blokkade’ achter die, ook als men stopt met aspartaamgebruik, blijvend voor gezondheidsproblemen kan zorgen. Is dat wetenschappelijk bewezen? Nee, natuurlijk niet. Denkt u dat de grote geldschieters voor medisch wetenschappelijk onderzoek (Big Pharma) dit onderzoek zou financieren? Vergeet het maar. Toch zijn er bewijzen, vele duizenden bewijzen. Alleen in Nederland zijn al meer dan 100 artsen en therapeuten die kinderen met succes hebben behandeld voor de schadelijke gevolgen van aspartaamgebruik van de moeder tijdens de zwangerschap. Kinderen die allerlei klachten hadden ontwikkeld als ADHD, PDD-NOS, Asperger, Autisme etc. en die enorm zijn opgeknapt of zelfs geheel hersteld nadat ze behandeld waren voor een veronderstelde aspartaam-blokkade. Waarom worden die ouders niet geïnterviewd in de pers? Denkt u dat deze ouders er een boodschap aan hebben dat de WHO van mening is dat aspartaam veilig is? Alsof alle beweringen van officiële instanties en grote instituten waar zijn ómdat het grote en machtige instituten zijn. De geschiedenis bewijst wel anders. De leugen regeert, zeker ook op het vlak van voeding en gezondheid.

De mens wil bedrogen worden, of zoals Johann Wolfgang von Goethe het heeft gezegd: “Men wordt nooit bedrogen, men bedriegt zichzelf.”


door 1 reactie

Het kind van de rekening.

In de vorige nieuwsbrief van CCG schreven we al over de introductie van een speciale haaranalyse. Je zou kunnen  zeggen dat deze haaranalyse een persoonlijk en actueel beeld geeft van de toestand van de stofwisseling en het neuro-hormonale systeem als gevolg van chronische stress. Het laat tegelijk zien wat een spontaan herstel in de weg staat, zelfs al zou alleen de stress-druk sterk afnemen. In de afgelopen periode is er een groeiend aantal analyses gemaakt van kinderen die bij CCG komen vanwege leer- en/of gedragsproblemen. Het is opmerkelijk om te zien dat 100% van de tot nog toe onderzochte kinderen met een diagnose binnen het spectrum AD(H)D / PDD-NOS / Asperger / Autisme zich in de ‘uitputtingsfase’ bevinden. Al deze kinderen blijken dus een fysiologische burnout te hebben. Een schokkende constatering. Dit betekent dat deze kinderen zelfs t.a.v. de normale dagelijkse dingen aan het ‘overleven’ zijn, figuurlijk continu op hun tenen lopen om het hoofd boven water te kunnen houden. Laat staan wat er gebeurd als er bijzondere dingen gebeuren. Geen wonder dat deze kinderen problemen hebben met hun gedrag. De jongste in deze onderzochte groep is 4 jaar.

Hoe komt een kind van 4 jaar, dat ook nog eens opgroeit in een liefdevol en harmonisch gezin, in een welvarend land, op zo’n jonge leeftijd al opgebrand is?

Dat zegt iets over de omvang van de totale stress-druk waarmee onze kinderen, soms al voor de geboorte, mee worden geconfronteerd. Stress die samenhangt met allerlei voortbrengselen van de ‘vooruitgang’. Gebruik van medicijnen van de moeder tijdens de zwangerschap of roken en/of alcoholgebruik, vaccinaties tijdens de zwangerschap (Mexicaanse griep) of de standaard kindervaccinaties (NB vanaf 2 maanden oud), vroegtijdig contact met extreme hoeveelheden onnatuurlijke stoffen in voeding (voedingsadditieven, ziekmakende hoeveelheden witte suiker, geraffineerde producten, koolhydraat overconsumptie, frisdranken, etc.) en gebruiksartikelen (Plastic-weekmakers in zuigflessen, en PET-flessen), de enorme toename van synthetische stoffen in het leefmilieu, milieuvervuiling, etc.

En zo wordt het kind letterlijk ‘het kind van de rekening’ van de vooruitgang. Het is maar wat je ‘vooruitgang’ noemt.

Er is nog hoop voor de jonge generatie omdat in de meeste gevallen de schade nog te herstellen is. Het alleen maar uitdelen van passende etiketten, het toekennen van ‘rugzakjes’, het opleiden van gespecialiseerde onderwijskrachten en opvoeders, zónder dat er op oorzakelijk niveau wordt ingegrepen is een verspilling van energie en kosten en is goed beschouwd niet in het belang van het kind.