Just another WordPress.com weblog

Categorie archief: ASS


door Een reactie plaatsen

Vragen over de gevolgen van Oxytocine-gebruik 3:

Ik wil hier wat uitgebreider ingaan op de volgende vraag: Is er een manier om de effecten van weeënopwekkers bij mijn baby te herkennen? Wat zijn typische klachten? 

Het lichaam kent een aantal zogenaamde regelsystemen. Systemen die ervoor moeten zorgen dat we temidden van een voortdurend veranderende reeks aan stressfactoren een adequaat intern evenwicht kunnen bewaren. Stress dient hier wel breed gedefinieerd te worden. In de biologische betekenis van het woord is alles stress wat een verstoring aanbrengt binnen ons organisme en waar dus een reactie op moet worden gegeneerd. In die betekenis is zelfs het eten van een maaltijd een vorm van stress, wat alweer illustreert dat stress helemaal niet per definitie verkeerd is. Uiteindelijk gaat het eigenlijk ook helemaal niet om stress. Het gaat erom of er t.o.v. de stressdruk voldoende hoogwaardig herstel staat.

Ieder regelsysteem moet kunnen versnellen maar ook kunnen vertragen. Een auto heeft een gas maar zeker ook een rem nodig. Zo is dat ook met de mens. Er zijn processen die leiden tot toename van energie productie, tot meer activiteit etc. En is zijn processen die remmen, die ervoor zorgen dat we weer (echt) tot rust komen, herstellen en regenereren.

Oxytocine is een bijzonder stofje omdat het als hormoon maar óók als neurotransmitter dienst doet. Het is een stofje dat duidelijk aan de remmende en ontspannende kant staat. Voor een eenvoudige weergave van de opbouw van ons autonome zenuwstelsel, zie: ANS balans.pages.

Oxytocine is in die termen dan een typisch parasympatisch stofje.

Als eenvoudige kapstok kunt u het volgende beeld gebruiken. Het ultieme beeld wat je aan oxytocine activiteit kunt koppelen is dat van een drinkende baby aan de moederborst. Deze karakteristieke situatie geeft zowel bij de moeder als de baby een oxytocine boost. Maar ook de setting is veelzeggend. Het is een beeld dat geassocieerd kan worden met veiligheid, geborgenheid, intimiteit en samenzijn, genieten, ontspannen, voeding etc.

Kinderen met een verminderde oxytocine activiteit ontberen in meer of mindere mate deze uitingen. Dat wil zeggen dat er vaak sprake is van een gemis aan een basaal veiligheidsgevoel, wat zich weer kan uitten in een overdreven behoefte aan structuur, vaste ritmes en gewoontes en voorspelbaarheid van gebeurtenissen. Maar ook angsten (bang in donker bijv.) en andere uittingen hiervan kunnen voorkomen. Snel aangevallen of bekritiseerd voelen (bij oudere kinderen). Als compensatie van dat gevoel van onveiligheid, sterk defensief gedrag vertonen met de neiging tot vechten of moeite om agressie te controleren. Fascinatie voor speelgoedwapens of vechtspelen. Autistiform gedrag, moeite om relaties aan te gaan, erg op zichzelf, leven in een eigen wereldje, weinig echt contact etc.

Moeite met slapen, moeite met alleen zijn, een sterke behoefte aan knuffelen en aangeraakt of gestreeld worden of juist het tegendeel; afkeer van aanraking en knuffelen. Beide uitersten ben ik tegen gekomen. Moeite om zich te ontspannen, onrust en/of hyperactief gedrag. Bij baby’s vaak hoge spierspanning (ook tijdens de slaap), onrustig, slecht slapen, overdreven waakzaam, snel gewekt uit de slaap, veel huilen en alleen te troosten in de armen van moeder (of vader). Opvallend vaak is er juist een sterke hang naar moeder en enkele malen heb ik zelfs (bij jonge meisjes) een afweer richting vader gezien. Niet in slaap kunnen vallen als moeder er niet bij is. Allerlei spijsverteringsklachten. In het plaatje van het autonome zenuwstelsel kun je zien dat ook spijsvertering en uitscheiding onder de parasympaticus activiteit valt. Daarom zie je bij heel veel “oxytocine-kinderen” dat ze verteringsproblemen hebben in alle denkbare variaties.

U ziet wel er is een grote diversiteit aan mogelijke uittingen, o.a. afhankelijk van de leeftijd van het kind. Rode draad is wel altijd dat er onderliggend een gemis is aan rust, beleving van veiligheid en het vermogen om te ontspannen (slaap).


door Een reactie plaatsen

Merlijn (2)

Moeder:

Na het nemen van de Adenosine behandeling reageert hij als volgt:
Vrolijk, heeft hij een open houding, maakt hij makkelijk contact er verteld hij veel verhalen over wat hij heeft beleeft gedurende de dag, maakt hij makkelijk contact met anderen, komt ontspannen en zelfverzekerd over, is hij gemotiveerd en beter geconcentreerd op school, is hij emotioneel stabiel, komt hij fit en fris over en neemt hij zelf initiatief.

Na het nemen van Acetylcholine behandeling reageert hij als volgt:
Iets neerslachtiger en voelt hij zich snel ‘slachtoffer’, komt hij onzeker over en is hij ‘snel’ uit zijn doen. (huilen als iemand iets onaardigs tegen hem heeft gezegd op school, ook al is het al een jaar geleden) Hij is snel afgeleid in de klas en heeft moeite om mee te komen met de rest. Hij ging in de afgelopen week  huilend naar school na het krijgen van Acetylcholine. Voorheen reageerde hij beduidend beter op dit middel. (*1)

Na het nemen van Oxytocine behandeling reageert hij als volgt:
Vrolijk, nog wel snel afgeleid, maar gehoorzaam. Gemotiveerd, maar werkt traag en lijkt hij sneller vermoeid. Verder is hij op deze dagen aanhankelijker, zoekt gezelligheid en is knuffelig. Daarnaast zegt hij op deze dagen meer dan andere dagen hoeveel hij van ons houdt.

Hij heeft met regelmaat wel last van zijn maag. Naar zijn eigen zeggen heeft hij geen last meer van een vol hoofd en ook zijn hoofdpijnen lijken verdwenen te zijn. Merlijn zit over het algemeen graag op zijn kamertje om mine craft te spelen op zijn ‘zelf-gespaarde’ tablet. (een spelletje waar hij met verschillende materialen huizen, gebouwen en tuinen bouwt) Hij speelt wel eens buiten, maar over het algemeen is hij het meest op zijn kamer te vinden.

Wim

De achtergrond van de behandeling van Merlijn is dat ons gedrag in belangrijke mate mede afhankelijk is van het functioneren van onze hersenen en daarmee van de meest dynamische schakel: de neurotransmitters. Zoals elders in de weblog beschreven, is een optimale neurotransmitter (-en hormoon-) functie mede afhankelijk van de aanwezigheid van voldoende receptoren en vooral ook een juiste gevoeligheid van die receptoren. De behandeling van Merlijn is erop gericht om de verschillende neurotransmitters/hormonen die gelinkt lijken aan zijn gedrag c.q. functioneren, weer te optimaliseren. 

De keuze voor de verschillende te behandelen factoren, bij Merlijn respectievelijk Adenosine, Acetylcholine en Oxytocine wordt bepaald aan de hand van de probleembeschrijving en de bestaande kennis over de relatie van neurotransmitters/hormonen en gedrag. Hier worden uiteraard aannames gemaakt en de praktijk kan uitwijzen dat die aannames niet of niet helemaal juist zijn. Dan wordt aan de hand van de reactie op de behandeling het programma aangepast. Het is maatwerk en soms is er wat meer tijd nodig om de juiste aanpak te vinden. In de volgende blog meer over de betekenis van de respectievelijke componenten die bij Merlijn worden behandeld.

Wat er gebeurd bij Acetylcholine ((*1) is kernachtig. Als een aanvankelijk juist gekozen middel, in dit geval gericht op de Acetylcholine werking, niet langer nodig is ontstaat er een ‘verslechtering’ of een averechtse reactie. Doorgaans betekent dit dat de herstellende actie gestopt dient te worden omdat de functie reeds is hersteld.

 


door Een reactie plaatsen

Merlijn (1)

Wim:

De komende tijd zullen we via de blog de behandeling van Merlijn volgen. Merlijn is een jongen van 9 jaar.

Zijn moeder beschrijft zijn probleem als volgt:

Moeder:

Voordat Merlijn met de medicatie begon vertoonde hij autistische trekjes; hij was teruggetrokken, kon met regelmaat moeilijk contact maken, stond absoluut niet graag in het middelpunt, bij meerdere vragen achtereen raakte hij in paniek en klaagde vaak over het hebben van een ‘vol hoofd’. Daarnaast voelde hij zich erg onzeker over zichzelf en was emotioneel erg instabiel. Bovendien maakte hij een erg ongelukkige indruk en zeker geen vrolijk en onbezorgd kind.

Wim:

Merlijn krijgt een behandeling die gericht is op het herstel van een normale neurotransmitter functie. We hebben hiervoor binnen CCG een unieke behandeling ontwikkeld. Neurotransmitters zijn, zoals u o.a. elders in de blog kunt lezen, signaalstofjes in het zenuwstelsel. Ze vormen een zeer belangrijke en dynamische schakel binnen het totale functioneren van de mens, niet in de laatste plaats bij het mentaal en emotioneel functioneren. Deze serie blogs is bedoeld ter illustratie van de enorme waarde van deze benadering. De informatie is niet bedoeld om zelfmedicatie te stimuleren, daarvoor is het succes van de behandeling te zeer afhankelijk van maatwerk en gedegen kennis van neurotransmitterfunctie in relatie tot gedrag.


door 2 reacties

Verminderde receptor gevoeligheid is bron van problemen.

Op veler verzoek nog even een samenvattend verhaal inzake de problemen als gevolg van verminderde receptor gevoeligheid.

Prof. (em) György Csaba heeft met zijn onderzoeksgroep in de achterliggende decennia overtuigend en gedetailleerd aangetoond dat er allerlei factoren zijn die leiden tot een verminderde gevoeligheid van hormoon- en neurotransmitter receptoren. En dat dit probleem zich niet automatisch herstelt.

De periode tijdens de zwangerschap en in de eerste maanden (tot een jaar) na de geboorte is een mens bijzonder gevoelig voor deze receptor modulatie. Dat wil concreet zeggen dat allerlei factoren tijdens die periode een veel grotere kans geven op blijvend verminderde gevoeligheid van bepaalde receptoren. Dat wil zeggen dat er, gezien de enorme toename van verstorende factoren in de afgelopen 20 jaar een toenemend aantal baby’s geboren worden met een verstoorde functie van bepaalde hormonen en/of neurotransmitters vanaf dag 1 van hun leven. Dit kan gebeuren door bijzondere factoren tijdens de zwangerschap of bevalling, denk aan sterke stress voor de moeder, gebruik van medicamenten, roken, weeënopwekkers (Oxytocine), etc. Maar Csaba heeft ook de term ‘Metabolic Imprinting’ en ‘Transgenerational Imprinting’ geïntroduceerd. Dit betekent dat een verstoring van de regelsystemen bij de ouders (moeder m.n.) een gelijksoortige verstoring kan veroorzaken bij het ongeboren kind, die NIET genetisch is. Doordat dit patroon in de generaties kan worden doorgegeven kan makkelijk gedacht worden dat er sprake is van een genetische (en dus onvermijdelijke) factor, maar dat is in die gevallen niet waar.

Inzake Oxytocine, ook wel het knuffelhormoon genoemd, heb ik inmiddels de ervaring dat een verstoring van de gevoeligheid van de Oxytocine receptoren niet alleen wordt veroorzaakt door toediening van synthetisch Oxytocine rond de bevalling of tijdens de periode van de borstvoeding. Ook gebrek aan liefde, geborgenheid en veiligheid in de vroege baby-periode kan een soortgelijk beeld oproepen. Het toedienen van synthetisch Oxytiocine (bv. in de vorm van een neusspray) om klachten te verminderen, zoals sommigen voorstaan is m.i. een volstrekt ongewenste gang van zaken omdat het de receptorgevoeligheid eerder verder zal doen afnemen, waardoor er een impliciete afhankelijkheid voor deze kunstmatige prikkel ontstaat. Goed voor de producent maar niet goed voor de cliënt/patiënt.

Een categorie verstorende factoren die zeer wijdverbreid zijn en veelal vergeten wordt zijn de plastic weekmakers. Vooral Bisphenol A  vormt een grote bedreiging voor de functie van de oestrogeen receptoren. Vooral bij zwangere vrouwen, zuigelingen en kinderen een erg belangrijke factor. Verbazingwekkend hoeveel mensen de hele dag water lopen te drinken uit plastic flesjes die weekmakers bevatten. Het Duitse lab Medivere diagnostics heeft een praktische bloedtest beschikbaar om de BPA belasting in het bloed vast te stellen.

Ook verstoring van de receptor gevoeligheid van diverse neurotransmitters komt veelvuldig voor. Talloze psychische, psychiatrische aandoeningen en klachten, maar ook leer- en gedragsstoornissen bij kinderen zijn terug te voeren op deze onderliggende problematiek. Het goed nieuws is dat bij een juiste behandeling deze receptoren te resetten zijn. Bijzonder effectief, maar niet simpel. Voorwaarde is dat er een gedetailleerde kennis is rondom het functioneren van het kind c.q. de volwassene en dat er een gedegen kennis is inzake de neurofysiologische achtergrond van de klachten. Alleen gedegen maatwerk kan hier oplossingen bieden.


door Een reactie plaatsen

Neurotransmitters en Gezondheid

De komende tijd zal ik met regelmaat berichten over bijzondere ontwikkelingen in de praktijk. Ontwikkelingen die alles te maken hebben met neurotransmitters, signaalstofjes in het lichaam die zorgen voor overdracht van zenuwimpulsen. Deze ontwikkelingen hebben verstrekkende gevolgen voor de natuurlijke behandeling van alle mogelijk aandoeningen, waaronder ook tal van psychische en psychiatrische stoornissen.

Belangrijk is dat de werking van alle signaalstofjes in het lichaam altijd gebaseerd zijn op de hechting aan stofspecifieke receptoren. Serotonine, een neurotransmitter die voor velen wel bekend is vanwege de relatie met depressieve klachten, werkt alleen als het kan aanhechten aan serotonine-receptoren. Voorwaarde is dan dat deze receptoren een juiste gevoeligheid voor serotonine hebben. Een verminderd serotonine effect kan derhalve te maken hebben met ofwel en verminderde aanmaak van de stof zelf óf een verminderde gevoeligheid van de receptoren of een combinatie van beiden.

Een voor veel mensen algemeen bekend voorbeeld van een verminderde receptor gevoeligheid is Diabetes mellitus type II, ook wel ouderdomssuiker genoemd. Deze mensen produceren als regel voldoende insuline, vaak zelfs te veel, maar de insuline receptoren zijn verminderd gevoelig voor de lichaamseigen insuline waardoor het effect, i.c. de opname van glucose in cellen, verstoord is en er een te hoge concentratie aan bloedglucose ontstaat (=Diabetes).

Al eerder op deze blog schreef ik over de verstrekkend gevolgen die het gebruik van weeënopwekkers bij de bevalling kunnen hebben voor de baby. Hiervoor wordt een synthetische variant van het humane hormoon oxytocine gebruikt.

Volgens het baanbrekende werk van de Hongaarse onderzoeksgroep o.l.v. de inmiddels emeritus hoogleraar prof. György Csaba kan dit leiden tot een levenslange verminderde gevoeligheid van de oxytocine receptoren bij de baby. Concreet betekent dit dat dit kind (en later de volwassene) levenslang minder effect heeft van de eigen oxytocine productie. Met alle dramatische gevolgen van dien.

Lees maar eens het boek van Kerstin Unvas Moberg “De Oxytocine Factor“, dan realiseer je je hoe ingrijpend de consequenties zijn van een verminderd oxytocine effect.

En dit geldt zeker niet alleen voor oxytocine. Hierover in de komende blogs meer. In eerste instantie zal ik in een aantal blogs de belangrijkste neurotransmitters en hun rol binnen het menselijk organisme, summier bespreken.

-wordt vervolgd-


door Een reactie plaatsen

Graag uw STEUN gevraagd:

STEUN voor onderzoek naar oorzaken ADHD, ASS, Autisme etc.

De Nederlandse toxicoloog Dr. Henk Tennekes pleit voor onderzoek naar de schadelijke effecten van neo-nicoteïnen (een veel gebruikte groep pesticiden) op het centrale zenuwstelsel en de hersenen.

Er zijn sterke aanwijzingen dat deze groep pesticiden een belangrijke oorzakelijke factor zijn voor het ontstaan van leer- en/of gedragsstoornissen bij kinderen.

Steun dit onderzoek!


door 1 reactie

“Een generatie in gevaar”

We staan aan de vooravond van een ecologische ramp van ongekende omvang. De Nederlandse toxicoloog Dr. Henk Tennekes schreef hierover een boek. Het gaat over de dramatische gevolgen van het gebruik van een groep systemische pesticiden, de neo-nicoteïnen. Systemische Pesticiden zijn gewasbeschermingsmiddelen die op land- en tuinbouw gewassen worden toegepast maar anders dan de vorige generatie pesticiden die op de gewassen werden gespoten maken deze pesticiden deel uit van het gewas. Ze worden a.h.w. ‘ingebouwd’ en kunnen daardoor ook niet worden afgewassen. Hierover in een volgende blog meer.

De gevolgen van het gebruik van pesticiden voor de ontwikkeling van kinderen zijn ingrijpend. Er zijn overtuigende aanwijzingen dat leer- en gedragsproblemen bij kinderen, maar ook kanker en astma mede veroorzaakt worden door het feit dat onze kinderen al op zeer jonge leeftijd of zelfs pre-nataal in aanraking komen met deze pesticiden.
Deze stoffen hebben een ziekmakende invloed en dat al in hele lage doseringen. Daarbij zijn vooral de volgende zaken die in de diverse studies naar voren komen, het noemen waard:

1. De hersenen en het zenuwstelsel van jongens zijn opmerkelijk meer aangedaan dan van meisjes.

2. Het moment van blootstelling is erg belangrijk. Wanneer een kind op een specifiek moment in de ontwikkeling zelfs aan heel kleine hoeveelheden van schadelijke pesticiden wordt blootgesteld, kan de impact ernstig of zelfs onomkeerbaar zijn.

3. Studies tonen aan dat er een link is tussen blootstelling aan deze schadelijke pesticiden in de zwangerschap en een toegenomen risico voor het kind om leukemie en hersentumoren te ontwikkelen. Kinderen die in landbouwgebieden wonen zijn gevoeliger voor het ontwikkelen van kanker op de kinderleeftijd.

Het is vijf voor twaalf en dus hoogtijd dat politici en beleidsmakers hun verantwoordelijkheid nemen. Er wordt veel gesproken over de economische crises en de zorg die er is om ‘de rekening’ vooral niet door te schuiven naar volgende generaties. Maar deze rekening valt in het niet bij de gevolgen van voorgaande waarmee we de volgende generaties opzadelen.