De prostaat is het meest zink-rijke orgaan van de man. Het moge duidelijk zijn dat zink dus voor de prostaat een uitermate belangrijk mineraal is. Een toenemend aantal mannen in onze moderne tijd hebben behalve een zink-tekort ook last van koperstapeling. het gaat dan om een biologisch onbruikbare vorm van koper die o.a. in de prostaat kan stapelen. Dit verdringt de daar aanwezige zink en kan tot een breed scala van klachten leiden, van goedaardige prostaat vergroting tot prostaatkanker. Koperstapeling is alleen met een gespecialiseerde mineralen-analyse op basis van een haar-monster te bepalen. Voor informatie: info@ccgonline.eu
Maandelijks archief: september 2011
Fraude in de wetenschap
Terecht wordt er in het ND van zaterdag 17/9 ruimschoots aandacht gegeven aan de fraude in de wetenschap. De aanleiding is de recent ontdekte escapades van de sociaal psycholoog Diederik Stapel. Wetenschap heeft de pretentie dat er wordt gewerkt aan waarheidsvinding en dat is een uiterst serieuze zaak. Niet in de laatste plaats vanwege de enorme impact op het leven van alle dag die wetenschappelijke ontwikkelingen hebben.
Toch is het probleem van fraude in de wetenschap veel omvangrijker dan het artikel doet vermoeden. Het tijdschrift Medisch Dossier besteedt in het mei-nummer van dit jaar uitgebreid aandacht aan de wel zeer omvangrijke en structurele fraude die de reguliere geneeskunde overeind houdt.
Bryan Hubbard schrijft daar: “De geneeskunde beroept zich op het feit dat het en evidence-based (‘geneeskunde op basis van bewijs’) vak is, maar de meeste onderzoeken waarop artsen hun therapie baseren, zijn door marketingafdelingen opgezet. Ongeveer 90.000 zogenaamde ‘wetenschappelijke’ klinische onderzoeken naar geneesmiddelen, gepubliceerd in de afgelopen tien jaar in de literatuur, zijn niets anders geweest dan pr-activiteiten vermomd als onderzoek. Deze bedriegerspraktijken steken de draak met het hele idee dat geneeskunde ‘wetenschappelijk’ is.”
En ook hier hebben we het over publicaties in zogenaamde peer-reviewed (collegiale toetsing) tijdschriften.
Dit maakt op een schokkende wijze duidelijk hoe groot de verziekende invloed is van de farmaceutische industrie op de hedendaagse geneeskunde. Ook hier zien we een tragische manifestatie van de invloed van het grote geld, ook in de wetenschap. Evenals de noodzaak op een grondige herbezinning op ethische grondslagen binnen de economische structuren van onze moderne wereld, zou een zelfde bezinning nodig zijn binnen geneeskunde en wetenschap.
De gevolgen van de ‘plastic-revolutie’ in de geneeskunde
Het zal bij nadere beschouwing niemand ontgaan, het gebruik van glas in de geneeskunde is voor het grootste deel vervangen door allerlei plastics. Dat is niet zonder gevolgen. Gevolgen die de meeste mensen zich absoluut niet bewust zijn. Iemand die zich dat wel is en er ook een zeer boeiend boekje over heeft geschreven is Dr. Michel Odent (“Childbirth in the Age of Plastics”).
Zakken en slangen voor het geven van een infuus aan patiënten bestaan voor maar liefst voor 40-50% uit plastic-weekmakers, zoals de beruchte DEHP. Onderzoek heeft aangetoond dat een deel van deze uiterst schadelijke stoffen via de infuus vloeistof in het menselijk lichaam terecht komen. Deze groep van plastic-weekmakers hebben de verzamelnaam Ftalaten.
Onderzoek in Zuid-Korea heeft uitgewezen dat er een directe relatie is tussen de concentratie Ftalaten in de urine en het IQ van het betreffende kind.
Vanuit de CEASE-therapie weten we dat Ftalaten blokkades kunnen veroorzaken die verstrekkende gevolgen kunnen hebben voor het kind, en ongetwijfeld ook voor volwassenen. Hoe noodzakelijk een infuus ook kan zijn bij een patiënt die in het ziekenhuis verblijft, het verdient aanbeveling om vervolgens aandacht te besteden aan het elimineren van de schadelijke gevolgen van blootstelling aan deze voor het lichaam zeer schadelijke stoffen.
Weeën-opwekkers niet zonder gevolgen voor de baby
Het wordt wereldwijd zo langzamerhand zoveel gebruikt dat het inmiddels normaal gevonden wordt: als de bevalling niet lijkt door te zetten worden weeën-opwekkers gebruikt. Het betreft een synthetische vorm van het humane hormoon oxytocine.
Dit hormoon dat al in 1906 door de Britse onderzoeker Sir Henry Dale is ontdekt speelt een centrale rol bij het op gang komen van de bevalling (weeënactiviteit) en de toeschietreflex bij borstvoeding. Behalve voor gebruik bij de bevalling wordt het in de vorm van neusspray door talloze vrouwen gebruikt om de borstvoeding te reguleren, bijvoorbeeld met het oog op het afkolven van de moedermelk. Maar oxytocine is bepaald niet alleen een vrouwenhormoon dat actief is rond de bevalling en in de periode van de borstvoeding. Oxytocine komt bij zowel vrouwen als mannen voor en speelt een rol gedurende het hele leven. En niet zomaar een rol, maar een zeer belangrijke rol. Oxytocine vormt de centrale schakel in het systeem van ‘rust en verbondenheid’. Als volwassenen ervaren we de helende effecten van oxytocine wanneer we genieten van lekker eten, of een massage, of een intiem samenzijn met onze partner. Oxytocine heeft een angstverminderend effect. Het is een stof die vriendelijkheid en zorgzaamheid genereert. Ook stimuleert oxytocine seksueel gedrag. Er zijn sterke aanwijzingen dat oxytocine een positief effect heeft op wat we het ‘sociale geheugen’ noemen. Het heeft effect op de bloeddruk, de lichaamstemperatuur, de spijsvertering, de regulatie van de vochtbalans, groei en genezing van wonden, etc.
Is het wijdverbreide gebruik van synthetisch oxytocine zonder risico’s? Nee, dat is het niet. Bij tal van kinderen waarbij de geboorte met synthetisch oxytocine is opgewekt hebben we een ‘oxytocine blokkade’ kunnen vaststellen. Dit is goed te verhelpen, maar als het niet wordt aangepakt blijft deze blokkade een leven lang ‘storen’. Ook in de medisch/wetenschappelijke wereld worden kritische vragen gesteld bij het gebruik van synthetisch oxytocine, o.a. door Dr. Michel Odent en Dr. Gregory Saba. Deze laatste heeft een bijzondere hypothese over de gevolgen van synthetisch oxytocine gebruik op de baby. Het is bekend dat alle hormonen, en dus ook oxytocine, werken door aan te hechten aan een specifieke receptor, de oxytocine-receptor. Deze receptoren kunnen een verschillende mate van gevoeligheid hebben voor het hormoon. We zien dat bijvoorbeeld nadrukkelijk geïllustreerd bij Diabetes mellitus type II waar de insuline-receptoren een verminderde gevoeligheid hebben voor insuline, waardoor het hormoon z’n functie minder goed kan vervullen.
Volgens Dr. Saba is het eerste contact van de receptoren in de hersenen met het bewuste hormoon bepalend voor de gevoeligheid van de receptoren. Wanneer de receptoren met een overmaat aan oxytocine worden geconfronteerd, zoals het geval is bij een oxytocine-infuus bij de moeder, wordt de gevoeligheid a.h.w. naar beneden toe bijgesteld, ze worden sterk verminderd gevoelig voor oxytocine. In de latere fase wanneer het lichaam zelf normale concentraties oxytocine gaat produceren kunnen de verminderd gevoelige receptoren dit niet oppikken en blijft dus het oxytocine effect te laag bij een normale oxyticine productie. Als we bedenken hoe belangrijk oxytocine is voor de reeds genoemde processen is dit bepaald een zorgelijke situatie.
Onderzoek heeft uitgewezen dat wanneer autistische mensen een kunstmatige toediening van oxytocine krijgen, ze gemakkelijker sociale contacten aangaan. De wereld is ontegenzeggelijk veel stressvoller geworden, maar het lijkt erop dat we een groot aantal mensen vanaf de geboorte de mogelijkheid hebben ontnomen om adequaat op deze stress te reageren, met alle gevolgen van dien.
Onze observaties geven grond voor het vermoeden dat het mogelijk is om met behulp van een homeopatische bereiding van oxytocine de oxytocine-receptoren te resetten.
Wanneer uw kind geboren is d.m.v. het gebruik van een synthetisch oxytocine en uw kind lijdt aan één of meer van de volgende problemen, dan is het resetten van de oxytocine receptoren een eerste voor de hand liggende stap:
1. AD(H)D
2. PDD-NOS
3. Asperger
4. ASS
5. Dyslexie
6. ODD
7. Anorexia nervosa
Voor meer informatie over de werking van Oxytocine: lees het boek van Dr. Moberg “De oxytocine FACTOR“.
Koolhydraten en kanker
Al eerder hebben we op deze blog aandacht besteedt aan de schadelijke effecten van een overconsumptie aan koolhydraten. En voor wie dat nog niet wist, dit is in de westerse wereld eerder regel dan uitzondering. Je kunt rustig stellen dat wei er niet nadrukkelijk op let, nagenoeg altijd teveel koolhydraten eet.
Het gerenommeerde medische tijdschrift “Cancer Research” (2011 jul1;71(13):4484-93) komt met de publicatie n.a.v. een dierstudie inzake de relatie van koolhydraat inname en kanker. Omdat kankercellen meer dan normale cellen afhankelijk zijn van glucose hebben de onderzoekers het verschil in effect van een koolhydraat beperkte voeding en ‘gewone’ westerse voeding vergeleken op de groeisnelheid van tumoren bij muizen. De conclusies van de onderzoekers zijn onmiskenbaar:
Samenvattend tonen de bevindingen van dit onderzoek overtuigend aan in een preklinische situatie (dierproeven) dat koolhydraat beperkte voeding niet alleen een belangrijke rol speelt bij het voorkomen van overgewicht maar ook bij de ontwikkeling en progressie van kanker.
Een conclusie die er niet om liegt. Een hoge inname van koolhydraten in het algemeen en suikers in het bijzonder (glucose, fructose, sucrose) stimuleert kanker.
Wederom een pleidooi voor koolhydraat beperkte voeding en van onverdachte zijde. Kijk voor een praktische invulling van koolhydraatbeperking eens op de website www.gripopkoolhydraten.nl
ccgforum.com 