In het diabetesblad “Bloedsuiker” staat in het zomernummer (nr. 2 – 26e jaargang) een halve pagina tekst over Aspartaam. Al eerder (winternummer 2010) is er in dit blad aandacht besteedt aan aspartaam. Want aspartaam (E951) houdt de gemoederen bezig. Nu is het in het algemeen altijd verstandig om te kijken uit welke bron bepaalde informatie komt. Het genoemde diabetesblad wordt ‘mede mogelijk gemaakt’ zoals dat dan heet, door een aantal farmaceutische instellingen die direct belang hebben bij de doelgroep van het blad, nl. diabetes patiënten. De vraag is dus wat de objectieve waarde van de berichtgeving in dit blad is, immers de redactie zal er wel voor oppassen om de geldschieters tegen zich in het harnas te jagen. Een bedenkelijke bron dus.

Aspartaam kent felle tegenstanders en voorstanders. Wanneer er met een onderwerp heel veel geld gemoeid is lopen de meningen over dat onderwerp doorgaans zeer uiteen. Zo ook hier.

Al eerder op deze blog heb ik aandacht gegeven aan aspartaam. Een onafhankelijke bron die de invloed van aspartaam op het menselijk lichaam zeer uitvoerig in de wetenschappelijke literatuur heeft bestudeerd is Russell L. Blaylock, een Amerikaanse neurochirurg die het boek “Excitotoxins” heeft geschreven. Een uitvoerig betoog over de bewezen schadelijkheid van aspartaam en mononatriumglutamaat (E620-E625), onderbouwd met maar liefst 493 wetenschappelijke referenties. Aspartaam is een neurotoxine, dat is wetenschappelijk ondubbelzinnig aangetoond. Het is natuurlijk gemakkelijk om dit af te doen als ‘fabels’ zoals genoemd tijdschrift doet, maar duidelijk is dat de redactie niet gehinderd wordt door kennis van zaken. Men durft zonder schroom te beweren dat E-nummers veilig zijn, omdat een stof pas een E nummer mag dragen ‘als onomstotelijk bewezen is dat het veilig is’. Het grenzeloze vertrouwen van de redactie doet bijna aandoenlijk aan.

Naast het neurotoxische effect van aspartaam is er nog een tweede schadelijke effect. Een schadelijk effect dat eenvoudig op het nageslacht kan worden overgedragen. Aspartaamgebruik laat bij veel mensen een soort ‘blokkade’ achter die, ook als men stopt met aspartaamgebruik, blijvend voor gezondheidsproblemen kan zorgen. Is dat wetenschappelijk bewezen? Nee, natuurlijk niet. Denkt u dat de grote geldschieters voor medisch wetenschappelijk onderzoek (Big Pharma) dit onderzoek zou financieren? Vergeet het maar. Toch zijn er bewijzen, vele duizenden bewijzen. Alleen in Nederland zijn al meer dan 100 artsen en therapeuten die kinderen met succes hebben behandeld voor de schadelijke gevolgen van aspartaamgebruik van de moeder tijdens de zwangerschap. Kinderen die allerlei klachten hadden ontwikkeld als ADHD, PDD-NOS, Asperger, Autisme etc. en die enorm zijn opgeknapt of zelfs geheel hersteld nadat ze behandeld waren voor een veronderstelde aspartaam-blokkade. Waarom worden die ouders niet geïnterviewd in de pers? Denkt u dat deze ouders er een boodschap aan hebben dat de WHO van mening is dat aspartaam veilig is? Alsof alle beweringen van officiële instanties en grote instituten waar zijn ómdat het grote en machtige instituten zijn. De geschiedenis bewijst wel anders. De leugen regeert, zeker ook op het vlak van voeding en gezondheid.

De mens wil bedrogen worden, of zoals Johann Wolfgang von Goethe het heeft gezegd: “Men wordt nooit bedrogen, men bedriegt zichzelf.”